Εάν το συγκεκριμένο άρθρο ήταν βίντεο, πιθανώς να ξεκινούσε με προειδοποίηση τύπου «Προσοχή: Ακολουθούν σκληρές εικόνες!». Σίγουρα θα αναρωτιέστε σε τι πράγμα αναφέρομαι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πολύ γνώριμο συναίσθημα, έναν μικρό κόμπο και μια ανεξήγητη δυσφορία που βιώνουμε σχεδόν όλοι, κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Το μπολ με τα μελομακάρονα είναι ξαφνικά μισοάδειο, από εκεί που έμοιαζε με gift that keeps on giving. Στο κουτί με τους κουραμπιέδες έχει απομείνει λίγη άχνη, άντε και κανένας γενναίος επιζώντας. Τα φωτεινά λαμπάκια που κάθε χρόνο σε κάνουν να αμφισβητείς την αισθητική αυτού που τα κατασκεύασε απομακρύνονται από τους πολυσύχναστους δρόμους και ο πάγος στα παγοδρόμια λιώνει, σαν να γνωρίζει ότι η εποχή του πέρασε. Δραματικότατο! Ευτυχώς in real life θέλω να πιστεύω δεν βλέπουμε τόσο ποιητικά τα πράγματα, επομένως είναι μικρότερη η ένταση των συναισθημάτων. Όμως δεν παύει να υπάρχει αυτή η μικρή δυσφορία. Όπως καταλάβατε, ή τουλάχιστον ελπίζω, αναφέρομαι φυσικά στην Μετα-εορταστική κατάθλιψη, γνωστή και ως Post Christmas Depression.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Είναι δύσκολο να σε αφήσει ασυγκίνητο η «μαγεία των Χριστουγέννων», να περάσει και να μην σε ακουμπήσει. Μεταξύ μας, όταν ακούω άνθρωπο να λέει «Εμένα δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα» στο μυαλό μου γίνεται αυτόματα η εξής μαθηματική εξίσωση: Δεν μ΄αρέσουν τα Χριστούγεννα = Δεν μ΄αρέσει η σοκολάτα. Δεν γίνεται να μην αρέσουν σε κάποιον, διότι είναι η γιορτή του παλιμπαιδισμού (με την καλή έννοια) και πάντα ότι θυμίζει την παιδική ηλικία μας συνοδεύεται από μια γλυκιά νοσταλγία. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτήν την περίοδο κάθε χρόνο οι άνθρωποι αλλάζουν προς το καλύτερο (συνήθως περιστασιακά, δυστυχώς) είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίον δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε αυτές τις μέρες.
It΄s not about Jesus anymore, το γνωρίζουμε όλοι, it΄s about humanity. Τα Χριστούγεννα είναι λες και πέφτει στον κόσμο ένα μαγικό φίλτρο καλοσύνης, όλοι θέλουν να δίνουν πολλές φορές χωρίς να παίρνουν τίποτα ως αντάλλαγμα. Αυτή η αλλαγή είναι τόσο τρανταχτή που μας κάνει αυτομάτως να νιώθουμε μια αγάπη για τις εορταστικές αυτές μέρες. Είναι οι μέρες που βάζεις τους άλλους πάνω από τον εαυτό σου και νιώθεις καλά γι΄αυτό, κι είναι κρίμα που τελειώνει!
Ναι, υπάρχει η Post-Christmas κατάθλιψη και δεν σχετίζεται ούτε με τα λαμπάκια, ούτε με τα δεκαπέντε κιλά που βάλαμε στις γιορτές. Όσο μελό κι αν ακούγεται, το μεγαλύτερο μέρος αυτής οφείλεται στον αποχωρισμό του πνεύματος των Χριστουγέννων, το οποίο είναι μια ζεστασιά και μια αισιοδοξία ανάμεσα στους ανθρώπους, στοιχεία σπάνια τις υπόλοιπες 350 μέρες κάθε έτους. Άλλοι λιγότερο σημαντικοί παράγοντες που μπορούν να ενισχύσουν αυτήν την «κατάθλιψη» είναι η επιστροφή στην ρουτίνα. Μετά από τις λίγες μέρες που καταφέρνεις να αφήσεις στην άκρη τα προβλήματα σου και τις υποχρεώσεις, είναι τιτανομέγιστα δύσκολο να επιστρέψεις στην καθημερινότητα, όπου anxiety is our bestest friend!
Τέλος, ένας ακόμη λόγος που νιώθεις ένα βάρος στο στήθος σου τώρα που το δέντρο ανεβαίνει στο πατάρι είναι οι υποσχέσεις της νέας χρονιάς. Γραπτά ή μη, officially or non, οι περισσότεροι άνθρωποι με τον ερχομό του νέου χρόνου έχουν ορισμένες απαιτήσεις για αλλαγές στην ζωή τους, οι οποίες συνήθως είναι πολλές, καθώς κάνουμε απαρίθμηση των σφαλμάτων της προηγούμενης χρονιάς, έχοντας μια λίστα «Πράγματα που θα έπρεπε να είχα αποφύγει το 20___ και θα αποφύγω το 20___». Ακούγεται αγχώδες και είναι.
Τώρα που τα βάλαμε σε μια σειρά, καιρός να αφαιρέσουμε το βάρος από πάνω μας και να σκεφτούμε ότι έχουμε μια ολόκληρη χρονιά μπροστά μας για να αλλάξουμε όλα όσα θέλουμε! Δεν χρειάζεται να δούμε ριζικές αλλαγές από την πρώτη εβδομάδα. Το μόνο που χρειάζεται είναι η καλή διάθεση του fresh start και λίγη από την ανθρωπιστική μαγεία τον Χριστουγέννων φυλαγμένη στο τσεπάκι μας για όλη την χρονιά!
P.S: «Today is your day, kid you΄ll move mountains. Your mountain is waiting, so get on your way!» -Dr. Seuss
