Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι πάντα πρέπει να λέμε αυτό που νιώθουμε ή πιστεύουμε, με το όποιο κόστος. Ωστόσο, κατανοώ πως σε κανέναν μας δεν είναι εύκολο. Mερικές φορές μπορεί να τα καταφέρουμε να το κάνουμε, αλλά όχι με το σωστό timing. Ο καθένας από μας έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζεται και να φέρνει τις αντιρρήσεις του. Η στιγμή, όμως; Η στιγμή είναι πάντα η σωστή;
Στην καθημερινότητα μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλές διαφορετικές καταστάσεις που δεν είναι πάντα καλές. Υπάρχουν φορές που νιώθουμε να αδικούμαστε ή να μας προσβάλουν. Υπάρχουν ακόμα κι φορές που νιώθουμε άσχημα για κάτι που συμβαίνει στον διπλανό μας, μας θυμώνει και θέλουμε πάση θυσία να επέμβουμε και να μιλήσουμε. Και τότε τι; Πού πήγαν ξαφνικά οι λέξεις; Πού κρύφτηκαν μέσα στο στόμα μας και δεν μπορούμε να τις ξεστομίσουμε;
Όταν η πίεση ανεβαίνει και η έκρηξή σου είναι στο χείλος πριν την καταστροφή, το μυαλό κολλάει κι αυτό από μια άποψη είναι λογικό. Ξαφνικά ξεπετιέται από μέσα σου η εικόνα του καλού παιδιού που μέχρι τώρα έχεις χτίσει. Φυσικά, δεν λέμε πως είναι ψεύτικη η εικόνα που μέχρι τώρα έχεις παρουσιάσει. Αλλά σίγουρα όλοι μας, από τις επαγγελματικές σχέσεις μέχρι και τους πιο στενούς μας ανθρώπους, δε θέλουμε να προβάλουμε τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας, αλλά τις πιο όμορφες.
Συνεπώς, όταν εσύ θες να αρνηθείς, να φωνάξεις, να αντιδράσεις ή ακόμα και να εκφράσεις με λόγια αυτό ακριβώς που νιώθεις, η λογική σου λέει “εεεπ, κάτσε φίλε μου, τι πας να πεις, θα χαλάσεις έτσι απλά την εικόνα σου ή θα ανοίξεις όλα τα χαρτιά σου;” Εκεί λοιπόν, που είσαι μπροστά στο πρόβλημα και θες να το εξαφανίσεις, το μυαλό και το στόμα σου αδειάζουν από λέξεις, κατεβάζεις το κεφάλι και φεύγεις. Και κάπως έτσι η στιγμή πέρασε κι εσύ μέσα στα επόμενα λεπτά έχεις τις καλύτερες απαντήσεις που θα μπορούσες να δώσεις έτοιμες να ξεχυθούν από μέσα σου. Και να, μπροστά σου ο τοίχος για να τις πετάξεις σαν μπαλάκια τους τένις.
Όλο αυτό είναι ψυχοφθόρο και άδικο. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σε βοηθήσει εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει να καταλάβεις πολύ καλά μέσα σου πως όλοι οι άνθρωποι από τους οποίους περιστοιχίζεσαι, είτε είναι δουλειά είτε είναι το οικείο περιβάλλον, πρέπει να σε θέλουν και με τις αντιδράσεις και με τα “όχι” σου. Ξέρω πως αυτό δεν είναι κάτι εύκολο που το κάνεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι μια πλευρά του εαυτού σου που θέλει πολύ χρόνο και κόπο για να χτιστεί. Όσο δύσκολο και να είναι όμως, πάντα να θυμάσαι πως αυτό πάει να πει “προσωπικότητα” και πρέπει να την αποκτήσεις, άμεσα!
