Ένας ορισμός της πολιτικής την χαρακτηρίζει ως όρο που εφαρμόζεται τόσο σε κοινωνικές ομάδες ανθρώπων (κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, συνελεύσεις κατοίκων κλπ), όσο και σε κυβερνήσεις κρατών για τον τρόπο διακυβέρνησης και χειρισμού των διαφόρων υποθέσεων. Η πολιτική είναι συνυφασμένη με την εξουσία και τη δύναμη που πηγάζει από αυτή. Από αυτόν λοιπόν τον ορισμό, προκύπτει το συμπέρασμα πως η πολιτική δεν είναι τρόπος ζωής και ανάδειξης, lifestyle δηλαδή, αλλά τρόπος διαχείρισης, εφαρμογής κάποιων ιδεών που αφορούν ένα κοινωνικό σύνολο.
Το συμπέρασμα όμως που προκύπτει δεν σημαίνει πως όντως ισχύει. Ως άνθρωποι έχουμε την τάση, την επιθυμία να μαθαίνουμε τα πάντα σχετικά με τη ζωή των άλλων, να διεισδύουμε, να βλέπουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, όλα αυτά που ενδεχομένως να μην φαίνονται. Αυτή η επιθυμία κυριαρχεί και στον τομέα της πολιτικής. Πιθανώς να γνωρίζουμε περισσότερα για τη ζωή, τον τρόπο διαβίωσης της και όλα τα υπόλοιπα πράγματα που είναι συνυφασμένα με τους πολιτικούς, παρά τη δουλειά τους. Πολλές φορές, επίσης κρίνουμε με βάση τα προαναφερθέντα, το έργο των πολιτικών. Άλλοτε, όταν πληροφορούμαστε για καινούργιες αποφάσεις ή οποιοδήποτε αποτέλεσμα της εργασίας τους, ανατρέχουμε στο παρελθόν τους και το σκαλίζουμε.
Και αυτό γιατί οι άνθρωποι θεωρούμε πιο σημαντική την εξέταση των προσωπικών πραγμάτων, παρά του έργου που παράγεται. Σίγουρα όλα από κάπου πηγάζουν, όμως γιατί να μην εξεταστεί η δουλειά κάποιου ανάλογα με το πόσο αποτελεσματική είναι, αντί με βάση τη ζωή του; Αυτή η κατάσταση προωθείται και από τους ίδιους του πολιτικούς με φωτογραφίσεις, λόγου χάρη, στις οποίες προβάλλεται το lifestyle και η πιο glamour πλευρά τους.
Παράλληλα, ο κόσμος της πολιτικής προσπαθεί να αντλήσει περισσότερη λάμψη μέσω ανθρώπων αναγνωρίσιμων, είτε πρόκειται για αθλητές, είτε καλλιτέχνες, είτε για ανθρώπους του θεάματος. Τα κομματικά επιτελεία πολλές φορές στηρίζονται στην απήχηση αυτών των ανθρώπων, είτε στελεχώνοντας τους σε ψηφοδέλτια κομμάτων, παράδειγμα αποτελεί η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου που συμπορεύτηκε με το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2014, είτε απλώς χρησιμοποιώντας την ακτινοβολία τους, όπως έκανε και ο Αντώνης Σαμαράς στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου (πάλι στις ευρωεκλογές του 2014), καλωσορίζοντας τον μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο.
Ίσως με τον τρόπο αυτό να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή, σε ένα απογοητευμένο πολιτικά ελληνικό κοινό. Με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα για αυτούς, εκτός από τη δουλειά τους. Μήπως τελικά η πολιτική είναι περισσότερο το σύγχρονο lifestyle, παρά αυτό που προσδιορίζει το όνομα της;
