Ιστορίες του πρώτου βαγονιού

Ιστορίες του πρώτου βαγονιού #230: «Η αγένεια δεν σκότωσε ποτέ κανέναν»

Έτσι θα τιτλοφορούταν μία βεριστική ταινία με θέμα τις μετακινήσεις με τ΄αστικά (για να πιάσουμε και το κοινό της Θεσσαλονίκης) λεωφορεία. Την περασμένη εβδομάδα, βιώσαμε άλλο ένα τέτοιο περιστατικό.

Όλα άρχισαν όταν επιβιβάστηκαν ένας παπάς κι ο μεσήλικας συνοδός του. Ο μεσήλικας ζήτησε μία θέση για τον σεβάσμιο φίλο του,κι αφού του παραχώρησε μία κυρία, άρχισε ν΄αναζητήσει μάταια μία θέση για τον ίδιο. Κάπου εκεί, άρχισε ο μονόλογος:

«Νεαρέ, σήκω να κάτσω. Δεν ακούς; Εμείς οι παλιότεροι ξέραμε τι πάει να πει σεβασμός. Είμαι κουρασμένος άνθρωπος. Σήκω να κάτσω. Έχεις κουραστεί ποτέ εσύ; Δεν απαντάς καν; Γαμώ την παναγία μου.»

Σηκώνεται μία κυρία γύρω στα 40. «Εσείς σηκώνεστε; Βλέπετε αυτούς τους μαντράχαλους που κάθονται; Είναι όλοι ξένοι. Επίτηδες κάθονται για να μας την σπάσουν. Δεν είναι ν΄ασχολείσαι μαζί τους».

Έχω αρχίσει να νιώθω αναίσθητος με όλους αυτούς. Η αγένεια τελικά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ιστορίες του πρώτου βαγονιού #230: «Η αγένεια δεν σκότωσε ποτέ κανέναν»
Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δημοφιλη

To Top