Πώς περνάνε τα χρόνια ούτε που καταλαβαίνεις. Πότε ήσουν ο ψάρακλας που πήγαινε στη σχολή κάθε μέρα, πότε την είδες αλάνι και πατούσες μόνο στην εξεταστική και πότε ήρθε η άβολη στιγμή να βλέπεις όλους του συμφοιτητές σου να παίρνουν πτυχίο και εσύ να παίρνεις ηρεμιστικά για να συνέλθεις από το σοκ, ούτε που κατάλαβες.
Το σοκ ξεκινά από τη στιγμή που σε καλούν στη πρώτη ορκωμοσία. Δεν τα λέμε έτσι αυτά τα πράγματα ρε παιδιά. Ο κίνδυνος καρδιακού επεισοδίου είναι κοντά. Εντάξει, μετά σκέφτεσαι ότι είναι πιο πιθανό να το πάθεις από τη χαρά σου, όταν θα πάρεις εσύ το πτυχίο σου. Ξέρεις οι ηλικιωμένοι δεν κάνει να ταράζονται πολύ. Ηλικιωμένοι; Ωχ ωχ να’το, το νιώθω το φτερούγισμα.
Για να καθησυχαστείς λίγο, σκέφτεσαι αυτό που λέγεται ότι ο φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του και τη φήμη του ΔΕΝ παίρνει πτυχίο στα 4 χρόνια! Ηρεμείς και νιώθεις λίγο πιο cool από πριν. Μήπως όμως η φράση είναι λίγο διαφορετική; Μήπως είναι «ο φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του και τη φήμη του ΠΑΙΡΝΕΙ πτυχίο στα 4 χρόνια»; Μήπως όλα τα κατασκεύασε το μυαλό σου για να νιώσεις καλύτερα; Ποιο νούμερο παίρνουμε για να καλέσουμε το 166; Τι εννοείς 166; Γιατί επαναλαμβάνεις ότι λέω; Περιπαίζεις έναν ετοιμοθάνατο;
Και εσύ πλέον με ποιον θα παρακολουθείς τα μαθήματα; Με τα μικρότερα έτη; Μα δε ξέρεις κανέναν! Κοίτα τώρα τι σου έκαναν. Λύσσαξαν να πάρουν πτυχίο και σε άφησαν μόνο σου. Φταις εσύ τώρα να μη ξαναπάς;
Να σου πω κάτι; Μπράβο! Όχι μπράβο στα παιδιά που τα κατάφεραν. Αλλά εσύ θα έχεις ακόμα όλα τα φοιτητικά προνόμια για λίγο (ή πολύ) ακόμα. Το μαγικό πάσο είναι ακόμα στα χέρια σου! Εκείνοι έχουν πτυχίο και εσύ πάσο! Ποιο είναι πιο χρήσιμο; Ζηλεύετε πτυχιούχοι; Έτσι και αλλιώς η φοιτητική ζωή είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής σου. Γιατί να μην την επεκτείνουμε λιγουλάκι;
Και εκεί που όλοι θα χειροκροτάνε τους πρώην συμφοιτητές σου, νυν πτυχιούχους, εσύ θα είσαι έτοιμος να βάλεις τα κλάματα. Κρατιέσαι όμως στο ύψος σου (όποιο να είναι αυτό). Μόνο δακρύζεις. Πες ότι συγκινήθηκες που μεγάλωσαν τόσο γρήγορα. Ψήλωσαν και τα λοιπά. Ξέρεις για να αποφύγεις τα κακόβουλα σχόλια.
Όχι ότι δε χαίρεσαι με τη χαρά τους, αλλά λυπάσαι με τα γκούχου γκούχου- κάπου τόσα μαθήματα που χρωστάς (δεν αποκαλύπτουμε ποτέ ηλικία, ύψος, πόσα κοκάκια φάγαμε και πόσα μαθήματα χρωστάμε. ΝΟΜΟΣ). Δεν λυπάσαι τόσο για σένα, αλλά για εκείνη το φουκαριάρα τη μάνα σου που όταν θα φέρεις το πτυχίο σπίτι δε θα μπορεί να το δει γιατί η πρεσβυωπία και ο καταρράκτης θα της έχουν χτυπήσει την πόρτα και ίσα που θα θυμάται ότι είσαι το παιδί της. Το αλτσχάιμερ μαστίζει στην εποχή μας.
Μάνα κουράγιο. Θα έρθει και εμένα η ώρα μου!
