Είναι φορές που θέλουμε να κρατάμε κάποια πράγματα για τον εαυτό μας, να απομονωθούμε και να μην συζητάμε πράγματα με κανέναν.
Συγκρίνουμε καταστάσεις με βάση κάποια χαρακτηριστικά μας και αναιρούμε γνώμες. Έχουμε ακούσει για γνωστούς και φίλους που έχουν εκτεθεί σε άλλους. Έχουν παρασυρθεί από την ευαισθησία τους σε σχέσεις -φιλικές και μη- που τους έχουν εκμεταλλευτεί. Και τότε γινόμαστε καχύποπτοι και δεν αξιοποιούμε ευκαιρίες. Συσχετίζουμε καταστάσεις και αναλύουμε περισσότερο καταστάσεις. Φοβόμαστε όλο και περισσότερα πράγματα. Φοβόμαστε να πληγωθούμε, γιατί έχουμε δει δικούς μας να πληγώνονται με τον ίδιο τρόπο και αναλογιζόμαστε τρόπους αντιμετώπισης. Κοινές αφορμές και χαρακτηριστικά μας προϊδεάζουν αρνητικά και η λύση φτάνει να είναι μία: να απομονώσουμε τις καταστάσεις. Να τις ζήσουμε την καθεμία διαφορετικά. Με την δική της υφή. Την δική της γλύκα και πίκρα.
Ο ρομαντισμός μας, αλλά και η πιο γλυκιά μας εκδοχή είναι ένα χαρακτηριστικό που πρέπει να μένει μεταξύ ζευγαριού, γιατί στη συνέχεια γίνεσαι θύμα. Θύμα της καφρίλας των φίλων σου που θα σε στοιχειώνει σε κάθε έξοδο. Αναπαραστάσεις και μιμήσεις θα αποτελέσουν το επίκεντρο των συζητήσεων, μέχρι να βρεθούν κι εκείνοι στη θέση τους και να εκτεθούν. Όμως, η έκθεση τέτοιου είδους συνδέεται και με εκείνη την παλιά παραδοσιακή εικόνα και αναπαράσταση των ανδρών ως σκληροί και αμείλικτοι. Τέτοιες προκαταλήψεις είναι διαχρονικές και δε νομίζω να αναιρεθούν τόσο εύκολα, ασχέτως των τωρινών προτύπων. Ο άνδρας ως τζέντλεμαν παραμένει η ιδανική αναπαράσταση και δεν είναι τόσο πιθανό να εκλείψει.
Κάποιες συμπεριφορές και στάσεις είναι καλό να μένουν με αυτούς που μας «βγαίνουν». Κάποιοι άνθρωποι «ξεκλειδώνουν» διάφορες εκδοχές μας, μερικές από τις οποίες ακόμη και οι πιο κοντινοί μας δε γνώριζαν. Η ευαισθησία μας που εξωτερικεύεται μόνο με την συμβατικότητά μας με άλλους είναι αποκλειστική και ανεκτίμητη για τον καθένα που είναι μάρτυρας αυτής.
