8.00 το πρωί και τρέχεις να προλάβεις το λεοφωρείο στη στάση για να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου στη δουλειά. Η μέρα μπορεί να ξεκινήσει με 3 διαφορετικές εκδοχές.
Η πρώτη εκδοχή ειναι να προλάβεις το λεοφωρείο, να μπεις μέσα και όλα τέλεια, καθώς θα είσαι στην ώρα σου και δεν υπάρχει λόγος για βιασύνη. Η δεύτερη εκδοχή ειναι να εχει καθυστερήσει το λεοφωρείο και να καρδιοχτυπάς για το αν θα φτάσεις στην ώρα σου ή όχι. Η τρίτη όμως… Ειναι θέμα ανθρωπιάς, ίσως θα έλεγα και θέμα παιδείας. Η τρίτη εκδοχή είναι να σε δει που τρέχεις σαν τρελή να προλάβεις και με το που πλησιάσεις να κλείνει την πόρτα και να φεύγει ή ακόμα καλύτερα, ενώ έχεις φτάσει κλείνει την πόρτα, σε κοιτάει επιδεικτικά και φεύγει.
Και στις 3 περιπτώσεις, οι οδηγοί κάνουν την δουλειά τους, όμως στη τελευταία περίπτωση του λείπει κάτι. Η κατανόηση, η ανθρωπιά. Πρόσφατα διάβασα και για το περιστατικό στον ΟΑΣΑ που κατέβασε μια κοπέλα, επειδή είχε το σύνοδο σκύλο μαζί της. Αν είναι δυνατόν.
Νομίζω οτι είναι ώρα να εκσυχρονιστούμε, να πάνε λίγο μπροστά. Να γίνουμε άνθρωποι. Να μην σκεφτόμαστε με το «δεν είναι πρόβλημα μου, άρα τι με νοιάζει». Να σκεφτόμαστε με το αν μου τύχαινε πως θα ήθελα να με αντιμετωπίσουν;
Αυτά για σήμερα. Τα υπόλοιπα την άλλη Δευτέρα, τα φιλιά μου.
