Στο πρώτο βαγόνι, ανάμεσα στους επιβάτες ήταν ένας μπαμπάς με τον μπόμπιρα του. Ο μικρός αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή:
-Μπαμπά εσύ γεννήθηκες το εκατό-είκοσι-εκατό; Μπερδεύτηκα. Γεννήθηκες πριν 100 χρόνια; Τότε που υπήρχαν οι δεινόσαυροι;
– Όχι δυστυχώς, δεν τους πρόλαβα.
-Δεν πειράζει. (Δείχνει τα τζάμια που έχουν ένα graffiti) Μπαμπά ποιος το έκανε αυτό;
-Ένα κακό παιδί.
-Θα τον βρουν και θα τον βάλουν στη φυλακή;
-Δεν το νομίζω.
– Εγώ θα σου πω τι θα γίνει. Την επόμενη φορά που θα μπει στο τρένο και θα πάει να ζωγραφίσει, θα τον πιάσουν και θα τον πάνε φυλακή. Θα κάτσει πολύ καιρό;
-Δεν ξέρω. Είναι κακό παιδί γιατί το τρένο δεν είναι μόνο δικό του, είναι και δικός μας.
-Είναι και δικό μας; Ναιιι.
(Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λέξεις τον ενθουσιασμό του. Τουλάχιστον δεν είναι όλοι κατά των ΜΜΜ)
