By
Posted on
Στον σταθμό Ομονοίας, ξεχωρίζει από μακριά ένας άντρας με ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι, καθισμένος σε αμαξίδιο. Στο χερούλι είναι δεμένο το λουρί ενός σκύλου. Με κοιτάζει κι έντρομος μου λέει «Βοηθήστε με, σας παρακαλώ. Θέλω να πάω Αμπελόκηποι. Είμαι εδώ ώρες και προσπαθώ να βγω».
Του εξηγώ, πως πρέπει να πάρει το μετρό προς Ελληνικό και ν΄αλλάξει, κι αντιγυρίζει «Έχει όμως ασανσέρ; Δεν μπορώ να κατέβω σκάλες». Του δείχνω την κατεύθυνση και κατεβαίνω τις σκάλες.
(Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ένιωσα άσχημα για την κατάστασή του. Μου έκανε περισσότερη αίσθηση, η συνοδεία του σκύλου ή το πως γίνεται να είσαι σ΄έναν σταθμό και να μην ξέρεις πώς να πας κάπου.)
