Προφέροντας τέτοιες λέξεις, ίσως να προξενώ ένα άγχος, μια ανησυχία για πολλούς και μία «εν μέρει» ικανοποίηση για άλλους τόσους. Σε μια πρώτη επαφή, ο καθένας έχει αντικρίσει τον φόβο που συνοδεύεται με την είσοδό του σε έναν χώρο ξένο για εκείνο, τελείως άγνωστο, που η πρωταρχική σκέψη είναι «τι κάνω εδώ;». Με έναν συναφή τρόπο πιστεύω ότι αντιλαμβάνεται κάποιος την μοναξιά. Μοιάζει με μια γυάλα χαώδη με σκέψεις, στην οποία βρίσκεσαι και προσπαθείς να ξεφύγεις. Δεν επιλέγεις να ενταχθείς στον κύκλο αυτό, απλά υποσυνείδητα ψάχνεις μια αλλαγή, έναν εαυτό, τον οποίο θα βρεις μέσα σε αυτόν.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η μοναξιά είναι ένας σταθμός που δεν αγνοείται, δεν τον περνάει κάποιος χωρίς να υποστεί μια στοιχειώδη παραμόρφωση. Είναι εκείνο το στάδιο που κάθε άνθρωπος θα λατρέψει και θα «μισήσει» εξίσου. Καθίσταται σπατάλη για τους μοναχικούς ανθρώπους και παράσημο για εκείνους που δεν βγαίνουν λαβωμένοι από αυτή, που βρίσκουν το κλειδί για να αναβαθμίσουν τον εαυτό τους, να τον βρουν ίσως και να τον εξελίξουν. Ίσως να θεωρείται μαυρισμένη-χρυσή η χρονική περίοδος που ο άνθρωπος βρίσκεται διχασμένος σε δύο ξένες, αλλά και οικείες πραγματικότητες. Ανάμεσα στην γνώριμη για εκείνον ταυτότητα, την δεδομένη, εκείνη με την οποία έχει εναρμονιστεί και ταυτιστεί με την ρουτίνα του και εκείνη που του είναι παντελώς άγνωστη και που πιθανότατα να τον τρομάζει. Ίσως στο γεγονός αυτό να αποδίδονται άσχημοι χαρακτηρισμοί για όσους εντάσσονται στην μοναξιά.
Αντίθετα, εκείνοι οι οποίοι υπέστησαν ένα είδος εγκλεισμού και βυθίστηκαν σε αυτόν, πιθανότατα να είναι εκείνοι που εγκλωβίστηκαν στην μετάβαση, που δεν έκαναν παραδοχές στον εαυτό τους προκειμένου να ξεφύγουν από αυτό το στάδιο. Δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, άρα ούτε και με τον περίγυρο που τον πλαισιώνει. Γι΄αυτό και διατηρούνται αποστασιοποιημένοι από αλλήλους του ίδιου είδους. Όσον αφορά εκείνους που απέδρασαν από το μεταβατικό στάδιο, εντάχθηκαν σε κοινωνικούς κύκλους σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια. Έχοντας πάρει το εισιτήριο για την εξέλιξη, βαδίζουν στα χνάρια αυτής σε μια αδιάλειπτη και συνεχή ροή. Καταλαμβάνουν προσπάθειες να ισορροπούν πάνω σε εκείνο το σκοινί που έχει κατασταθεί μονόδρομος για τους ίδιους. Έχουν χαρτογραφήσει τον προορισμό τους και προχωρούν στην γραμμή που τους ορίζει η συνείδηση-πλοηγός τους. Σίγουρα και αυτοί βγαίνουν λαβωμένοι από καταστάσεις, αλλά η επίτευξη κάθε στόχου συμβάλλει στην εξυγίανση κάθε πληγής, κάθε θυσίας που έχουν κάνει, προκειμένου να φτάσουν στην ικανοποίηση.
Ο κάθε άνθρωπος, όντας μια ιδιαίτερη μορφή με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, αντιδρά διαφορετικά σε μια νέα πρόκληση. Πολλοί δέχονται την πρόκληση, γνωρίζοντας τι θα αντιμετωπίσουν, εφόσον έχουν κάνει την αυτογνωσία τους, άλλοι στέκονται αδαείς, αλλά με ένα αλαζονικό ύφος ότι θα τα καταφέρουν και εγκλωβίζονται στις ψευδαισθήσεις τους, ενώ άλλοι απλά παλεύουν για την επιβίωση τους στον κύκλο γιατί είναι φιλότιμοι. Μπορεί οι τελευταίοι να μην είναι συνειδητοποιημένοι στο έπακρο, όμως καταλαμβάνουν προσπάθειες. Επομένως, ο καθένας έχει και έναν αλλιώτικο τρόπο να εκλαμβάνει τα δεδομένα που έχει, γι’ αυτό και το «εξωτερικεύει» διαφορετικά. Μερικοί άνθρωποι απλά συνυπάρχουν με αλλήλους, όντας παγιδευμένοι σε σκέψεις, χωρίς απαραίτητα να αποτελούν δέσμιοι και μόνοι να αρκούνται στους τέσσερις τοίχους. Η πρώτη κατηγορία, αφενός, δέχεται την στοιχειώδη καθοδήγηση από ανθρώπους, γι΄αυτό και δεν αποδεσμεύεται από αυτούς. Συνεχίζει να μαθαίνει, δεν «αποσυνδέεται» από εκείνους και δεν αρκείται στις σκέψεις του εαυτού.
Μπορεί μια τέτοια σχέση να την διέπει ένα είδος αλληλεξάρτησης; Μπορεί, εφόσον οι άνθρωποι είναι «καταδικασμένοι» να ζουν μαζί, να γοητεύεται ο ένας από τον διαφορετικό τρόπο σκέψης του άλλου. Στην δεύτερη κατηγορία, αφετέρου, συναντάμε εκείνους που επιβεβαιώνουν την πεποίθηση ότι για να εξελιχθείς, πρέπει να τα βάλεις με τον εαυτό σου, ξέχωρα από τους κύκλους που σε καθιστούν «σταθερό» και σε παρεμποδίζουν να βρεις εκείνο τον οικείο-ξένο εαυτό. Ίσως και να είναι εκείνοι που δεσμεύονται πιο εύκολα με ανθρώπους, που αναλώνονται για χάρη τους, όμως δε θέλουν να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε τέτοιες διαδικασίες ξανά και η μοναξιά είναι μέσο ανασυγκρότησης και αναδιοργάνωσης. Ίσως…
Έτσι, το προσωπείο της μοναξιάς σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί «αμφίσημο», χωρίς απαραίτητα η ζυγαριά να γέρνει προς την αρνητική έκφανση που γίνεται ευρέως αποδεκτή.
