Είναι μία κοινώς αποδεκτή επιθυμία/απαίτηση προς τον εαυτό μας να λειτουργούμε πάντα υπό τους δικούς μας όρους. Προσπαθούμε σε ό,τι μας ανατίθεται να βάζουμε και τη δική μας πινελιά. Δικά μας στοιχεία που πιστοποιούνται με το γνήσιο της υπογραφής μας και αντανακλούν τα ιδανικά μας, είτε αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είτε όχι.
Πολλά ταυτίζονται με ένα δικό μας «ρεαλισμό». Προτιμούμε να στεκόμαστε σε αυτόν ως φιγούρες με τις μοναδικές μας ιδιότητες. Τις ιδιότητες που ονειρευτήκαμε και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε. Όνειρα που αναπαράγονται συνεχώς σαν κινητήριες δυνάμεις και ελπίζουμε να γίνουν πραγματικότητα. Έχουν γίνει αναπόσπαστα κομμάτια μας και δεν θέλουμε την επέμβαση της λογικής σε αυτά. Αλλοιώνει την ουτοποιΐα μας και μας προσγειώνει απότομα. Τα όνειρα αυτά μας ωθούν συνεχώς στην καλύτερη εστίαση του στόχου, να είμαστε πιο ακριβείς.
Φτάνει η στιγμή που θέλεις να εκφράσεις τη δική σου άποψη. Θέλεις να διακριθείς, προβάλλοντας τον εαυτό σου σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Με την ωμή ειλικρίνεια μπορείς να γίνεις πιο εύκολα αποδεκτός απ’ ότι με μια πλαστή ταυτότητα, που μεταβάλλεται ανά τις περιστάσεις. Συνεπώς, προσπαθείς μέσα στη συνολική σου πορεία να αναβαθμιστείς και να διατηρήσεις τον αυτοσεβασμό σου.
Δε δέχεσαι παρεμβολές. Δε θες και το απαγορεύεις ρητά. Οποιαδήποτε ρεαλιστική παρέμβαση στέκεται δικό μας ταμπού. Τραβάμε κόκκινες γραμμές σε ανθρώπους που δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε κάτι αποκλειστικά δικό μας. Κάτι απομονωμένο στα πλαίσια της φαντασίωσής μας που τη θέλουμε διαρκή και με συνέχεια. Όμως, πολλές φορές καλούμαστε να ακούσουμε εκείνη την πραγματικότητα που μπορεί να αποδυναμώνει τη δική μας. Να υποτιμάει την υπόστασή της στα δικά μας μάτια, επιβάλλοντας το ρεαλισμό που δε θέλουμε να αποδεχτούμε.
