Προσπαθώ να τελειώσω ένα draft που έχω για το πανεπιστήμιο… Χριστέ μου. Και μέσα σε όλα να είσαι και τυπικός στη δουλειά σου, να μην αργείς και και και… και θες να δείρεις μέσα σε όλα και το αφεντικό σου, γιατί απλά σε εκνευρίζει. Πόσο διάβασμα. Πόσα άρθρα έχω διαβάσει; Ούτε και εγώ που ξέρω, μάλλον πολλά. Από εδώ το πιάνω από εκεί το ζαλίζω για να συγκεντρωθώ, αλλά τίποτα. Έχω φτιάξει καφέ, έχω πιει νερό, έχω φάει το φρούτο μου, αλλά η έμπνευση για γράψιμο δεν λέει να έρθει, δεν ξέρω που την άφησα. Μετά σκέφτομαι «Τι το ήθελα εγώ το διδακτορικό; Καλά δεν ήμουνα;».
Οκ, δεν λέω επιλογή μου ήταν, αλλά… αλλά δεν ξέρω. Πώς να σας το εξηγήσω, είναι που πρέπει να αφιερώνεσαι πολύ σε αυτό και δεν είσαι πάντα σε αυτό το mood. Κάποιες φορές στη ζωή μας απλά θέλουμε να παραιτηθούμε από όλα και να μετοικήσουμε σε άλλο πλανήτη. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ το έχω σκεφτεί πολλές φορές.
Σκέφτομαι καμιά φορά τη μαμά μου – γενικά τη σκέφτομαι πολύ τη μαμά μου. Όλο κάτι σοφά μου έλεγε από μικρή που τότε δεν τα πολύ καταλάβαινα, θυμάμαι όμως πάντα να με συμβουλεύει για τα πάντα σαν την καλύτερη μου φίλη. Πάντα μου έλεγε μάζευε πτυχία και γνώση, ο άνθρωπος είναι καλό να καλλιεργείται, να είναι πλούσιος, και ας μην τα χρησιμοποιήσεις ποτέ. Οκ, εν μέρει έχει δίκιο, από την άλλη όμως πόσο σχετικά είναι όλα σε αυτή τη ζωή.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διαβάζω. Διάβαζα για να μάθω την αλφάβητο και τη προπαίδεια στο δημοτικό. Είχα μια δασκάλα, τότε στα μάτια μου φάνταζε μεγάλη, δεν ήταν όμως δα τόσο μεγάλη. Ελπίζω να είναι καλά… τι καλός άνθρωπος. Πρώτη δημοτικού ήμουν θυμάμαι. Η κυρία Αθηνά, όνομα και πράγμα. Σκοπός της ήτανε να μας κάνει καλούς ανθρώπους στη κοινωνία, και όχι αν πήραμε Α ή Β στα μαθηματικά. Άντε πάλι τα ίδια στο γυμνάσιο… μάλλον όχι. Στο γυμνάσιο μεγάλωσε το χάος. Είχαμε και τις ξένες γλώσσες στο παιχνίδι. Και μέσα σε όλα και την εφηβεία. Εκεί να δείτε γλέντια. Ααα, ρε μάνα τι τράβαγες τότε. Μετά ήρθε και το λύκειο. Ας μην το συζητήσουμε καν αυτό καλύτερα. Απλά το μισούσα. Στο πανεπιστήμιο άλλαξαν τα πράγματα. Εκεί είχα επιλέξει τι θέλω. Διάβαζα πράγματα που με ενδιέφεραν εμένα και που δεν μου τα επέβαλαν οι άλλοι. Άρχισα να αγαπώ το διάβασμα και να θέλω να μπαίνω σε αυτό όλο και ποιο πολύ. Και κάπως έτσι, μπήκα αρκετά θα έλεγα.
Καμιά φορά τα σκέφτομαι με νοσταλγία αυτά τα χρόνια του σχολείου, αλλά από την άλλη δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Όχι γιατί πέρασα άσχημα, απλά τότε ήταν αυτό το «διάβαζες – δεν διάβασες; – πότε θα διαβάσεις;». Δεν διαβάζαμε επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή έπρεπε. Στην ουσία όμως δεν ήθελες αυτό. Να ένα λάθος στην παιδεία μας. Στους νέους και πόσο μάλλον στους έφηβους πρέπει να τους εξιτάρεις το μυαλό και το να τους δίνεις κίνητρο και ενθουσιασμό για να κάνουν κάτι. Να τους μεταδίδεις τη γνώση, αλλά ταυτόχρονα να τους δείχνεις τον τρόπο και το λόγο που τη χρειάζονται. Ο νέος δεν θέλει να του κουνάς το δάχτυλο. Κατανόηση θέλει. Το πρέπει και ο νέος είναι δυο έννοιες αντίθετες, δεν πάνε μαζί.
Αχ, τι θυμήθηκα βραδιάτικα… Νοστάλγησα λίγο αυτά τα αμέριμνα χρόνια, πως περνάνε τόσο γρήγορα, ρε γαμώτο. Πάω να βρω παλιές φωτογραφίες. Σας φιλώ και τα λέμε την άλλη Δευτέρα με καινούργιες σκέψεις!
