Ας αρχίσουμε από ένα δεδομένο: όλοι μας το έχουμε εξωτερικεύσει με πράξεις ή τουλάχιστον όλοι μας το έχουμε σκεφτεί. Θεωρώ ότι είναι γνώριμα σενάρια, τα οποία δεν αλλάζουν όσο μετριόφρων και αν φαίνεται ή είναι ο καθένας. Ίσως, να θέλουμε να είμαστε καλύτεροι όλων σε ό,τι και να κάνουμε. Πάντα η αναγνωρισιμότητα και η διάκριση είναι τα άγραφα σχέδια όλων.
Υπάρχουν όμως παράμετροι που ίσως να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις για τις δυνατότητές μας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δε γίνεται να μην υπολειπόμαστε των ικανοτήτων άλλων ανθρώπων. Αφενός, ευτυχώς, γιατί έχοντας πάντα μπροστά μας κάποιον «ανταγωνιστή», θα σκεφτόμαστε διαρκώς κάτι για να ξεχωρίσουμε από εκείνον με σκοπό την αναγνώριση (χωρίς βέβαια να εξαιρούνται αθέμιτα μέσα σε άλλες περιπτώσεις). Τέτοια θα μπορούσαν να είναι τα ιδανικότερα πρότυπα προς αποφυγή για εμάς. Αφετέρου, δυστυχώς, γιατί πολλοί δεν επιμένουν. Δεν ζορίζουν τον εαυτό τους να γίνονται καλύτεροι. Αρκούνται να βρίσκονται στην σκιά άλλων. Αρκούνται σε μία σταθερότητα. Ως αποτέλεσμα, καθησυχάζονται και δεν εξελίσσονται.
Σημαντικός είναι και ο χώρος, αλλά και το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαστε σε βάθος χρόνου. Κατά γενική ομολογία, όσοι ασχολούνται με κάτι σε βάθος χρόνου θεωρούνται οι καλύτεροι, κάτι που είναι ρευστό και χωρίς κάποιο στήριγμα. Προφανώς και η εμπειρία είναι αυτή που σε ωθεί σε μία συνήθεια. Το θέμα είναι να ενσωματώνεις καινούργια πράγματα σε μία ασχολία για να μην το χαρακτηρίζεις «συνήθεια». Επομένως, η συνήθεια είναι η σκιά που σε καθησυχάζει και σε κρατάει σε μία άποψη φανταστική ή πλέον μη διατηρήσιμη.
Επόμενη παράμετρος θα μπορούσε να είναι μία αθώα παρερμηνεία κάποιων πραγμάτων ή μία επιτηδευμένη εκδοχή αυτής. Αφενός, υπάρχουν άνθρωποι που αναζητάνε ένα καλό σχόλιο, είτε από τον κοινωνικό τους κύκλο είτε από τον επαγγελματικό τους, για να το εντάξουν σε μία προσωπική τους απαθή εικόνα. Αφετέρου, υπάρχουν εκείνοι που αναζητούν ένα θετικό σχόλιο προκειμένου να μεγαλοποιήσουν την ιδέα για τον εαυτό τους. Να τραφούν με κάτι μικρό και ασήμαντο και να το μεγενθύνουν στο μάτι τους καταλήγοντας να το εξωτερικεύσουν με το χειρότερο τρόπο, υπομονομεύοντας άλλους. Έτσι, κάποιοι τονίζουν το «φαίνεσθαι» γνωρίζοντας ότι δεν αντιπροσωπεύουν το «είναι».
