Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που έμεινα μόνη μου. Την ημέρα που έκλεισε η πόρτα, με τους γονείς μου να με αφήνουν με μάτια δακρυσμένα και εμένα να στέκομαι σκεπτόμενη μόνο μία φράση «Και τώρα τι;». Ξαφνικά ένιωθα την ελευθερία, που τόσο περίμενα, να μου κόβει την ανάσα. Άνοιξα το παράθυρο και συνειδητοποίησα πόσο διαφορετική ήταν η θέα από το παράθυρο στο παλιό μου δωμάτιο. Καινούργια πράγματα που πλέον θα γίνει η καθημερινότητα μου, η δική μου ρουτίνα, η νέα μου αρχή γεμάτη προκλήσεις, καινούργιοι άνθρωποι που θα αλλάξουν όλα όσα ήξερα. Τότε, σκέφτηκα αυτό που μου ψιθύρισε ο μπαμπάς μου πριν φύγει «Μην ξεχάσεις ποια είσαι και όλα αυτά που σε έκαναν να φτάσεις εδώ. Ζήσε το όνειρο σου χωρίς εκπτώσεις και μην επιτρέψεις τίποτε να το κάνει μίζερο». Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα με άκουγε «Στο υπόσχομαι».
