Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα στο Baby Driver ήταν ότι όταν βγήκα από την αίθουσα και με ρώτησαν οι φίλοι μου τι είδα, δεν μπορούσα να τους απαντήσω. Τι είδα; Ένα ρομάντζο στα πρόθυρα του μιούζικαλ καμουφλαρισμένο με φρένα να ουρλιάζουν και κινητήρες να ωθούνται στα όρια τους; Μήπως είδα ακόμη μια ταινία για εγκληματίες και τις σχέσεις που χτίζονται ανάμεσα τους που τύχαινε να έχει και καλή μουσική; Πόσο λάθος, πόσο αταίριαστη έκφραση το «ακόμη μια ταινία» για το Baby Driver.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είδα τον Baby (Ansel Elgort), ένα νέο που δουλεύει σχεδόν ως σοφέρ, όπως δηλώνει και ο ίδιος στην ταινία, εγκληματιών. Ένα νέο που για να ξεπληρώσει ένα χρέος του στον Doc (Kevin Spacey), γίνεται μέλος του υποκόσμου χωρίς όμως να επηρεάζεται ηθικά από αυτόν, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό. Ένα νέο που ερωτεύεται μια σερβιτόρα που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί στο Pulp Fiction, την Debora (Lilly James). Ένα νέο που αγαπά τη μουσική και τη χρησιμοποιεί σαν διέξοδο, σαν προστασία. Ένα νέο που απενοχοποιεί το να τραγουδάς με τη ψυχή σου στο δρόμο, στο σπίτι, την ώρα της δουλειάς.
Ο Edgar Wright, καταφέρνει μέσα από τη σκηνοθετική του άποψη, από την πρώτη κιόλας σκηνή να μας δείξει την αγάπη που τρέφει η ταινία για τη μουσική και τους φρενήρεις ρυθμούς. Σε αυτή την πρώτη σκηνή παίρνουμε και μια ιδέα για την ιδιαίτερη ομορφιά του φιλμ. Δεν είναι μια ακόμη σκηνή δράσης που απλά χρησιμοποιεί ένα γνωστό ροκ ή ποπ κομμάτι σαν μουσικό χαλί. Ο Wright δένει τη δράση πάνω στη μουσική και χρησιμοποιεί ήχους από πυροβολισμούς, συναγερμούς και μανιασμένα λάστιχα που τσιρίζουν στην άσφαλτο για να ενορχηστρώσει το εκάστοτε μουσικό κομμάτι. Τα παράδοξα μουσικά όργανα συνεχίζονται με λεφτά που στοιβάζονται, καφέδες που σερβίρονται, μηνύματα που πληκτρολογούνται και πολλά άλλα που θα σε αφήσω να ανακαλύψεις μόνος σου.
Μην ανησυχείς όμως, δεν θα δεις στον κινηματογράφο ένα σχεδόν δίωρο video clip. Η ταινία δεν είναι άνευ ουσίας και το στυλ δεν είναι η μόνη της μέριμνα. Αν και η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν είναι το φόρτε της, η ταύτιση με ορισμένα χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστή είναι αναπόφευκτη. Το ρομάντζο, αν και για πολλούς βασισμένο σε σαθρά θεμέλια και επιπόλαιο, για εμένα ήταν ιδανικό ώστε να μας δείξει την πολυδιάστατη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή, αλλά και να μας χαρίσει μια από τις ομορφότερες σκηνές δύο ερωτευμένων ανθρώπων που μιλάνε, όταν ο Baby συνοδεύει την Debora στο μαγαζί με τα πλυντήρια.
Το Baby Driver από πολλούς στον κόσμο έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις καλύτερες ταινίες του φετινού καλοκαιριού. Δίνει μαθήματα σινεμά, καθώς αριστοτεχνικά συνδυάζει τη φάση του boy meets girl με τα γκάζια υπό -και όταν λέμε υπό το εννοούμε- τους ήχους αγαπημένων μουσικών κομματιών. Μια all time classic ταινία μόλις γεννήθηκε;
