Δε συνηθίζω να βγάζω στη φόρα άμεσα τα νεύρα μου. Τουτέστιν, δεν χρησιμοποιώ το βήμα που σου δίνει το διαδίκτυο για να μοιραστώ τα νεύρα μου, τα παράπονά μου. Τις περισσότερες φορές, για όσους με γνωρίζουν, τα status μου και οι αναρτήσεις μου είναι πάντα καμουφλαρισμένες. Αν κάποιος με ξέρει, μπορεί να δει πίσω από τις λέξεις, όχι τον Αλέξη, αλλά τα μηνύματα που θέλω να περάσω. Άλλωστε λίγο πολύ, όλοι μας μπορούμε να ψυχολογήσουμε τον άλλον από τις αναρτήσεις του και τα post του.
Εκεί φτάσαμε, να καταλαβαίνεις τον άλλον από τα like του, τα σχόλια και τα post του. Δηλαδή αν ένα post, μια σκέψη ή μια ανάρτηση χαθεί στο timeline σου… φόλα! Έχασες μια σημαντική στιγμή του διαδικτυακού σου φίλου; Τι κρίμα! Ο καθένας από εμάς, μπορεί να χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα όπως πιστεύει καλύτερα για τον εαυτό του. Για κάποιον είναι η παρέα με τον πρωινό καφέ και το τσιγάρο. Για κάποιον άλλον είναι η συντροφιά την ώρα του ταξιδιού. Και υπάρχει και η κατηγορία εκείνων όπου το κινητό και το Facebook είναι η συνέχεια του χεριού τους.
Η άποψη μου είναι πως καλό θα είναι να χρησιμοποιείς την τεχνολογία και τα οφέλη της με γνώμονα τις δικές σου ανάγκες. Εγώ το Facebook το αγαπώ! Και το Ζούκεμπεργκ τον αγαπώ και το έχω δηλώσει και δημοσίως. Φυσικά! Από την άλλη μεριά, δε θα ήθελα να μου γίνει και κολλιτσίδα. Η είσοδος δεν επιτρέπεται σε καφετέριες και μπαρ. Προσπαθώ όσο το δυνατόν να έχω το κινητό μέσα στη τσάντα, όταν βγαίνω έξω με φίλους. Άλλωστε τα νέα αυτών που θέλω τα μαθαίνω on air και δεν υπάρχει λόγος να πιαστεί το χέρι μου κάνοντας scroll down δεκαπέντε φορές.
Από την άλλη μεριά, χάρη στο Facebook έχω τη δυνατότητα να πω ένα «γεια» ή ένα «είμαι και εγώ εδώ» σε ανθρώπους που λόγω καθημερινότητας δεν είναι εύκολο να δεις. Οι καθημερινοί ρυθμοί είναι για όλους τόσο γρήγοροι και πολύπλοκοι, που πολλές φορές δεν προλαβαίνεις να τα πεις ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό, πόσο μάλλον με τους άλλους.
Συνειρμικά, λοιπόν, μου ήρθε το παραπάνω τραγούδι. Έρχομαι και αναλογίζομαι με πόσους ανθρώπους είπες «Θα τα πούμε» και δεν τα είπατε ποτέ. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που πολλοί απλά δεν θα τα πείτε και αν τα πείτε θα πρόκειται για μια τυχαία συνάντηση που θα λήξει με τη φράση «Θα τα πούμε».
Στην άλλη, υπάρχουν οι άνθρωποι που όταν συναντήσεις μετά από εβδομάδες, μήνες και χρόνια μια ματιά αρκεί για να καταλάβουν τι έχει γίνει όλο αυτό τον καιρό. Μια σφιχτή αγκαλιά αρκεί για να γίνουν μέτοχοι όλων αυτών που δεν ήταν παρόντες. Και πάντα, η κουβέντα για καφέ, ξεκινάει από εκεί που είχε μείνει.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα σου πουν «Χαθήκαμε», οι άνθρωποι αυτοί θα σου πουν «Λοιπόν, άκου…». Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα σου πουν «Τι νέα;», αλλά θα αρχίσουν να σου λένε τα δικά τους νέα. Η συζήτηση θα τελειώσει με το «Θα τα πούμε!». Το πιο ειλικρινές «θα τα πούμε» που άκουσες. Γιατί μπορεί να είναι αύριο, μπορεί και ποτέ! Οι άνθρωποι αυτοί όμως απέχουν από δίπλα σου μόνο ένα τηλέφωνο. Και όχι ένα like ή ένα σχόλιο κάτω από το post του Facebook σου.
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε με αφορμή τις νέες αλλαγές του Instagram. Το αποτέλεσμα αυτών ήταν να χάσω πολλές «καρδούλες» – likes. Ξέρετε τι κατάλαβα; Πως σημασία δεν έχουν οι αναρτήσεις και τα post που δεν έγιναν like … αλλά οι χτύποι της «καρδιάς» σου, την ώρα που τις έγραφες!
