«Νιώσε!». Αυστηρή προστακτική. Συνήθως δεν μας αρέσει να χρησιμοποιούν αυτό το ύφος απέναντι μας, δεν είναι στην φύση μας να δεχόμαστε προσταγές. Μα σας ρωτώ, υπάρχει καλύτερη προσταγή από αυτήν; Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βάζεις τις αισθήσεις σου σε λειτουργία; Και δεν αναφέρομαι μόνο στις κλασικές αισθήσεις, όσφρηση, αφή, όραση, μα και στις πιο βαθιές, αυτές που σχετίζονται με την συναισθηματική νοημοσύνη. Για την ακρίβεια με την συγκίνηση. Πότε σε συγκίνησε κάτι τελευταία φορά;
Σε διάφορα περιστατικά, παρατηρώντας τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι προσπαθούμε υπερβολικά πολύ να μένουμε ασυγκίνητοι. «Μην κλάψεις, είναι αδυναμία. Μην λυγίσεις, μείνε δυνατός!». Από πότε η ευαισθησία μας καθιστά τους αδύναμους κρίκους μιας αλυσίδας δυναμικών ανθρώπων; Από πότε, φυσικά. Όλα αυτά είναι μια κοινωνική κατασκευή, η οποία απλά το μόνο που καταφέρνει είναι να μας πνίγει, να δημιουργεί παρεξηγήσεις και να δίνει την εντύπωση ότι οι περισσότεροι από μας είναι παγερά και αναίσθητα, μα ανθεκτικά, αγάλματα. Μιλούν τα αγάλματα; Όχι. Ούτε εκφράζονται, ούτε κλαίνε, από λύπη ή ευτυχία. Όμως ναι αντέχουν στις αλλαγές, εμείς δεν είμαστε προορισμένοι για να στολίζουμε όμως κάποιο κήπο. Είμαστε ζωντανοί και η ευαισθησία είναι κομμάτι της πραγματικότητας μας. Μην κινείστε αντίθετα στο ρεύμα που σας οδηγεί εκεί που πρέπει.
Η ανθεκτικότητα, που ανέφερα νωρίτερα είναι η αιτία για την οποία οι ευαίσθητοι και ρομαντικοί άνθρωποι χαρακτηρίζονται από άλλους σαν ένα κομμάτι κρέας για τα αρπακτικά της κοινωνίας. «Καημένη αν βγεις με αυτά τα μυαλά έξω, θα σε φάνε ζωντανή! Πρέπει να γίνεις πιο σκληρή». Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουγα αυτήν την φράση, τώρα θα σας έγραφα από το ιδιωτικό γραφείο μου στην πολυτελή έπαυλη μου. Ναι, με πικρία σας ανακοινώνω ότι επιτυχημένα η ευαισθησία έχει γίνει συνώνυμο της αδυναμίας, για τον λόγο ότι ο άνθρωπος φοβάται τις αλλαγές, φοβάται να δείξει τις αντιδράσεις του, γιατί φοβάται την σκληρή κριτική των άλλων. Η αναισθησία, που υποθέτω είναι πλέον συνώνυμο της δύναμης, είναι αυτή που βγάζει προς τα έξω την όψη του απόλυτου ελέγχου. Ό,τι κι αν συμβεί στην ζωή ενός ανθρώπου που δεν παρουσιάζει οποιαδήποτε συγκίνηση, φαίνεται να βρίσκεται υπό τον έλεγχο του, ειδάλλως θα λύγιζε και θα το βλέπαμε (μεγάλη αδυναμία και δεν το θέλουμε αυτό).
Ενώ αντιθέτως το να προσποιούμαστε ότι τίποτα δεν μας αγγίζει, ότι όλα τα περιμένουμε και ότι έχουμε τον πλήρη έλεγχο των συναισθημάτων μας, ενώ εσωτερικά επικρατεί το χάος, είναι απολύτως λογικό και αξιέπαινο. Όχι, δεν είναι δύναμη να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Αν κλάψεις, για παράδειγμα, δεν είσαι αδύναμος. Θέλει τεράστια δύναμη η αποκάλυψη. Το να αφήνεις τους άλλους να δουν τι νιώθεις είναι δύναμη εαυτού. Και αν κάποιος σας πει «δεν είμαι καθόλου ευαίσθητος, δεν με συγκινεί τίποτα εμένα» και τον πιστέψετε, έχετε μπροστά σας έναν εξαιρετικό ηθοποιό, διότι ακόμα και οι πιο σκληροί άνθρωποι έχουν συγκεκριμένες ευαισθησίες, που αν τις αγγίξεις γίνονται από πέτρα μέλι. Είναι στον άνθρωπο σαν ον, απλά αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Εν ολίγοις, συγχωρέστε τον σαρκασμό μου, απλώς είναι παράλογο να θεωρούμε ελάττωμα ένα από τα πιο όμορφα ψυχικά χαρίσματα του ανθρώπου, την ικανότητα να νιώθουμε δυνατά! Δύναμη είναι, όχι αδυναμία!
