Άπειρες φορές έχω ξεκινήσει άρθρο (ή τουλάχιστον έχω θίξει σε άρθρο) την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου και όχι σε θέμα ανατομίας, αλλά σε θέμα «cause & effect». Μέσα σε μια πολύ συνηθισμένη μέρα, αμέτρητα ερεθίσματα μπορούν να προκαλέσουν εκατομμύρια πιθανές συναισθηματικές αντιδράσεις. Το βασίλειο των ανθρωπίνων συναισθημάτων είναι τεράστιο σε έκταση και η διαφοροποίηση αυτών είναι εξίσου μεγάλη. Ορισμένα είναι πρωτεύοντα, αλλά δευτερεύοντα. Κάποια ζουν στην συνείδηση μας, ενώ αντιθέτως αλλά παραμονεύουν στις πτυχές του υποσυνείδητου.
Ωστόσο, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Σε πρώτη ανάλυση όμως, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι δύο στοιχειώδης κατηγορίες στις οποίες διαχωρίζονται τα συναισθήματα μας είναι α. Θετικά και β. Αρνητικά. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει στο σημείο αυτό είναι το ποια από τις δύο κατηγορίες είναι επικρατέστερη. Πολλοί πιστεύουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι σε μεγάλο βαθμό ισχυρότερα των θετικών. Σίγουρα θα σας έχει τύχει να σκέφτεστε και ως επί το πλείστον να νιώθετε αρνητικά αισθήματα για ένα πρόσωπο και γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο να μην μπορείτε να βγάλετε το συγκεκριμένο άτομο από τις σκέψεις σας. Τι είναι όμως αυτό που συνδέει το αρνητικό συναίσθημα με την έννοια του αλησμόνητου;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να αποδοθεί εν μέρει στον «Νόμο της Ηδονικής Ασυμμετρίας», σύμφωνα με τον οποίον, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι θεωρούν πως τα αρνητικά και τα θετικά συναισθήματα αλληλοσυμπληρώνονται σε μια σχέση ying-yang, τα αρνητικά είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα και αντίκτυπο στην ζωή μας. Σύμφωνα με τον Βρετανό φιλόσοφο Adam Feruson, τα αρνητικά συναισθήματα είναι φύσει αυξανόμενα. Τείνουν δηλαδή από μόνα τους να γίνονται πιο έντονα, ενώ να αυξάνεται η ένταση τους με την πάροδο του χρόνου.
Έπειτα από στατιστικές έρευνες που έγιναν, προέκυψε ότι ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 60% του πληθυσμού, θεωρεί τον εαυτό του λίγο πιο ευτυχισμένο από τον μέσο όρο. Το παράδοξο της σύγχρονης εποχής λοιπόν, είναι ότι η ευτυχία θεωρείται «κλισέ». Οι εποχές που το λεγόμενο «κυνήγι της ευτυχίας» ήταν ο απόλυτος ανθρώπινος στόχος, ανήκουν πια στο παρελθόν. Πλέον, τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να μας προκαλέσει οποιοσδήποτε, φαίνεται να μας ιντριγκάρουν με έναν ασυνήθιστα ελκυστικό τρόπο. Δεν είναι τόσο το άτομο που δεν μπορούμε να βγάλουμε από το μυαλό μας, όσο το ότι δεν προσπαθούμε ιδιαίτερα, διότι κατά βάθος δεν θέλουμε να αποδεσμεύσουμε τον εαυτό μας από τα άσχημα αυτά συναισθήματα που ισχυριζόμαστε ότι μας βασανίζουν.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η αντίληψη που κυριαρχεί, ότι τα θετικά συναισθήματα ανήκουν στο φάσμα του συνηθισμένου, μας κάνει ασυναίσθητα να αναζητάμε το αρνητικό στοιχείο και έτσι να καταπιανόμαστε από τα άτομα που συνδέονται με αυτό. Ο Ντεκάρντ (Rene Decartes) αναφέρει χαρακτηριστικά «Sadness is in some way primary and more necessary for us». Η εποχή μας θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε ότι είναι η πραγμάτωση της φράσης αυτής. Πλέον, υπάρχει ένας ρομαντισμός γύρω από το μίσος, τον φθόνο, την ίδια την στεναχώρια. Έτσι δικαιλογείται και η αυξανόμενη «dark community of Tumblr», σκοτεινή διαδικτυακή κοινότητα που ρομαντοποιεί πράγματα αδιανόητα, όπως ψυχικές διαταραχές, αυτοκτονία και πολλά άλλα, που κάθε άλλο παρά όμορφα μπορούν να χαρακτηριστούν.
Αν, λοιπόν, κάποιος κάποτε σας πλήγωσε, σας έκανε να νιώσετε το οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα και εσείς δεν μπορείτε να διαγράψετε το συγκεκριμένο πρόσωπο από την σκέψη σας, θα πρέπει αρχικά να ξεχάσετε το κλασικό «Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο». Παρότι έχει αποδειχτεί ότι η εκδίκηση ενεργοποιεί στον κερκοφόρο πυρήνα του εγκεφάλου τους ίδιους νευρώνες που βρίσκονται σε λειτουργία όταν λαμβάνουμε κάποιο έπαθλο, η ευχάριστη είναι παροδική και το πρόσωπο τριγυρίζει και πάλι στο μυαλό μας. Ο λόγος για τον οποίον δεν ξεχνάτε είναι γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλετε, γιατί στην θλίψη βρίσκουμε μια αδιάψευστη γοητεία!
