Πολλές φορές, αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ΄ότι το σώμα σου και φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν βρισκόσουν κάπου αλλού αυτή τη στιγμή. Αν έπινες τον καφέ σου με θέα τον πύργο του Άιφελ, αν έκοβες βόλτες με ένα ποδήλατο δίπλα στα κανάλια του Άμστερνταμ, αν πεζοπορούσες στο Σινικό Τείχος, αν έκανες σαφάρι σε ζούγκλα της Νοτίου Αφρικής. Κι έτσι απλά, εύχεσαι να μπορούσες να πάρεις μια και μόνο βαλίτσα, το διαβατήριό σου, μια φωτογραφική μηχανή και να έμπαινες στο πρώτο αεροπλάνο που θα έφευγε. Χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Και μόνο η σκέψη ενός ταξιδιού είναι απίστευτα δελεαστική. Καινούργια, όμορφα μέρη για να δεις (και να σελφαρεις φυσικά), νέοι άνθρωποι, πολλά διαφορετικά φαγητά να δοκιμάσεις και και και… Θα μπορούσαμε να αναλύουμε για ώρες ατέλειωτες το πόσα πολλά έχει να κάνει κανείς κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού σε μια άλλη χώρα. Γυρίζοντας όμως πίσω στην πατρίδα έχεις αποκομίσει πολύ περισσότερα πράγματα από μερικά σουβενίρ και μαγνητάκια για το ψυγείο σου. Είτε πρόκειται να λείψεις για λίγες μέρες, είτε για μήνες, δε γυρίζεις ποτέ πίσω ίδιος.
Το γεγονός ότι ήρθες σε επαφή με ανθρώπους που μιλάνε μια άλλη γλώσσα, έχουν διαφορετικές συνήθειες ως προς το φαγητό, τα ρούχα, τη διασκέδαση, πιστεύουν σε άλλη θρησκεία, σε κάνει να αποκτάς μια διαφορετική αντίληψη για τον κόσμο που γνώριζες μέχρι τώρα. Όχι, δε χρειάζεται να αλλαξοπιστήσεις, ούτε να αρχίσεις να τρως με ξυλάκια. Ενδεχομένως, να μην αντιληφθείς καν αυτήν την αλλαγή που συμβαίνει μέσα σου. Γίνεσαι πιο ανοιχτόμυαλος, αποκτάς γνώσεις που μέχρι τώρα δεν είχες και κανένα βιβλίο ή διαδίκτυο δε μπορούσε να σου περάσει. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να μάθεις μια ξένη γλώσσα, βρίσκεσαι πολύ πιο κοντά στη νοοτροπία και στον πολιτισμό ενός λαού απ΄όσο φαντάζεσαι. Έτσι, σταδιακά αποβάλλονται οποιαδήποτε αισθήματα ή ρατσιστικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις. Όπως είπε και ο Μιγκέλ Ντε Ουναμούνο: «Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με το ταξίδι»
