Στο πρώτο βαγόνι, δεν βρίσκεις ποτέ την ησυχία σου. Η ησυχία και τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες. Γυρνώντας εχτές με το τρένο σπίτι, ο συρμός σταματάει στον σταθμό και μένει εκεί στάσιμο. Ακούγεται το ηχητικό μήνυμα «Οι επαίτες παρακαλώ να βγουν έξω. Δεν επιτρέπεται η επαιτεία ούτε στο τρένο, ούτε στα λεωφορεία».
Μετά από λίγη ώρα οι πόρτες κλείνουν και ο συρμός ξεκινάει. Στον επόμενο σταθμό, η ιστορία επαναλήφθηκε. Ακούγεται ηχητικό μήνυμα «Είπαμε έξω οι επαίτες. Κι ο ένας κι ο άλλος. Δύο είστε και σας έχουμε δει. Κατεβείτε λέμε». Μετά από λίγη ώρα οι πόρτες κλείνουν κι ο συρμός ξεκινάει και πάλι.
Στον επόμενο σταθμό, το ηχητικό μήνυμα ήταν πιο επίμονο «Τι δεν καταλαβαίνετε; Αν δεν κατεβείτε το τρένο δε θα πάει πουθενά». Ένας κύριος που μιλούσε στο τηλέφωνο, σχολιάζει την κατάσταση «Απαγορεύονται λέει, οι επαίτες. Έμεινε το τρένο στάσιμο. Δεν κατεβαίνουν αυτοί και θα κατέβουμε εμείς όπως πάει».
Τελικά, οι επαίτες κατέβηκαν. Οι συνεπιβάτες χειροκροτούν. Το «καλό» νίκησε του «κακού» και οι βολεμένοι μπορούν να επιστρέψουν στη βολή τους, όσο οι «επαίτες» θ΄αναζητήσουν αλλού «την ελεημοσύνη των εχόντων».
