Καθημερινά βλέπουμε γύρω μας επαίτες με παντός είδους λόγους ή δικαιολογίες και συχνά γράφουμε για αυτούς στο πρώτο βαγόνι. Προχτές, στάθηκα λίγο παραπάνω ν΄ακούσω μια γυναίκα που δε μου φάνηκε το ίδιο φθαρμένη από τα τυποποιημένα λογίδρια.
«Σας ζητώ να με ακούσετε και ντρέπομαι που με κοιτάτε. Είμαι μια άνεργη μάνα δύο παιδιών. Πήρα το επίδομα ανεργίας και το ξόδεψα ήδη. Θα προτιμούσα να εργάζομαι από το να ζητιανεύω. Είμαι 4 μήνες άνεργη και τρέφομαι με το τίποτα. Καμία στήριξη από πουθενά. Το ξέρω πως κι εσείς τα βγάζετε δύσκολα, αλλά νιώθω πως βρίσκομαι σε χειρότερη θέση. Ζητιανεύω ένα επίδομα και παίρνω το μισό. Δεν μπορώ πια να συντηρήσω ούτε τα παιδιά μου, ούτε εμένα.»
Κατεβαίνοντας από το τρένο, σκέφτομαι όλους αυτούς τους επαίτες και τα βάσανά τους. Πόσα να είναι αληθινά; Είναι η επαιτεία και οι πένιχροι καρποί της αρκετά για να λυθούν τα όποια βάσανα;
