Στο πρώτο βαγόνι κάθονται δύο φίλες, η μια περιποιείται το μακιγιάζ της κι άλλη κοιτά ψυχωτικά το κινητό της.
– Θέλω να ρωτήσω τη γνώμη σου για κάτι. Με βρίσκεις χαζή στα πρακτικά; Το έχω φιλοσοφήσει επειδή είμαι υπερβολικά έξυπνη στα επικοινωνιακά μου, έχω παρατηρήσει ότι στα πρακτικά χάνω. Γιατί έτσι συμβαίνει, όταν είσαι τέλειος σε κάτι, υστερείς σε κάτι άλλο.
– Δεν έχω προσέξει αυτό που λες;
– Τι εννοείς; Δεν έχεις προσέξει ότι υστερώ στα πρακτικά; Σκέψου λίγο.
– Όχι δεν έχω προσέξει ότι είσαι υπερβολικά έξυπνη που λες.
– Τι εννοείς δεν το έχεις προσέξει; Όλοι μου το λένε!!
– Ναι, δεν το έχω προσέξει, αλλά ούτε και ότι υστερείς στο πρακτικό. Τι εννοείς; Δεν μπορείς να βγάλεις τα φρύδια σου;
– Μπορώ να τα βγάλω, αλλά γενικά υστερώ.
– Μην τα σκέφτεσαι αυτά.
– Όχι, δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ε μα έτσι είναι.
– Ωχ έπρεπε να κατέβουμε! ΚΑΤ φτάσαμε.
– Είσαι σίγουρη ότι το περάσαμε το Μαρούσι; Για κοίτα!
– Ναι είμαι σίγουρη. Κατέβα.
– Α ναι! Κάνω αυτή τη διαδρομή κάθε μέρα..
(Νομίζω απάντησε μόνη της στο αν είναι υπερβολικά έξυπνη ή αν υστερεί. Με την παρέα μου το δοκιμάσαμε αυτό παίζοντας το παλιό επιτραπέζιο Solitaire)
