Σάββατο βράδυ γυρνούσα κουρασμένος από τη δουλειά παίρνοντας ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο.
Συνεπιβάτης μου ένα παιδί με κάποια νοητική ή αναπτυξιακή διαταραχή. Πολλά αγόρια 12-20 ετών, κοιτούν αυτό το παιδί και του φωνάζουν να τους κοιτάξει με έναν έντονα κοροϊδευτικό τόνο. Από ένα σημείο και μετά του έλεγαν συνέχεια «καληνύχτα», ξανά και ξανά. Εκείνος αρχικά απαντούσε, αλλά έπειτα βρέθηκε σε μια σύγχυση κι άρχισε να μονολογεί εμμονικά «Ωχ! Μα είπαμε καληνύχτα. Γιατί μου ξαναλένε;» ή «Τι συμβαίνει;» κι εκείνοι κάγχαζαν σα να ήταν το μεγαλύτερο αστείο του κόσμου. Το παιδί κατέβηκε από το λεωφορείο κι εκείνοι αφού γέλασαν λίγο ακόμα σαν μπούφοι, σώπασαν μέχρι που βρήκαν άλλα αστεία να κάνουν. (Συμπεραίνω πως η νοητική υστέρηση μπορεί να κληρονομείται σε κάποιο βαθμό, αλλά σίγουρα δε μεταδίδεται. Αντίθετα, η βλακεία είναι πλήρως μεταδοτική και πρέπει να κάνουμε κάτι σοβαρό.)
