By
Posted on
Γυρνώντας με το πρώτο βαγόνι, βλέπω γνώριμες φάτσες να ευθυμούν.
Μια παρέα αγοριών με τα οποία ποτέ δε θα έκανα παρέα με κοιτάζει και γελάει με κάποιο ανείπωτο αστείο. Αισθάνομαι άσχημα και ξύνω τη μύτη μου για να δω αν είναι φουσκωτή κόκκινη, αν μοιάζω με κλόουν. Όλα τα κόμπλεξ που νόμιζα πως είχα καλά κρυμμένα βγαίνουν στην επιφάνεια. Βλέπω τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Αν έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου, αυτό καμία σημασία δεν έχει γιατί ακόμα υπάρχουν αυτά τ’ αγόρια με το επικριτικό τους βλέμμα. Στον επόμενο σταθμό ανεβαίνει μια φίλη μου, με κοιτάζει κι αφού χαμογελάσει λέει «καλέ μου, ο αέρας σου έδωσε το πιο μοντέρνο χτένισμα» και μου ισιώνει τη φράντζα. Κοιτάζομαι στο τζάμι του παραθύρου. Για γέλια είμαι σκέφτομαι.
