Στην Αρχαία Ρώμη του 5ου αιώνα, οι παραστάσεις έπρεπε να ήταν εντυπωσιακές, πλούσιες σε σκηνικά και πομπώδεις παρελάσεις.
Στην Αθήνα του 21ου αιώνα, πολλές φορές αισθάνομαι πως το κοινό διψάει ακόμα για τις μονομαχίες, τον κανιβαλισμό και τις φανφάρες. Στο 221, το λεωφορείο της επιστροφής από τη σχολή, οι επιβάτες γίναμε μάρτυρες ενός συνηθισμένου περιστατικού οδικής χυδαιολογίας. Μια γυναίκα προσπαθούσε να ξεπαρκάρει σε ανηφόρα κι ένας ανυπόμονος οδηγός προσπαθεί να προσπεράσει. Το λεξιλόγιο γνωστό: «μωρή κότα, κάνε στην άκρη να περάσω», «σήμερα αποφάσισες να κλείσεις το δρόμο;», «πάρε καμία πίπα. Ή και αυτό δεν το κάνεις καλά;». Φυσικά, η γυναίκα έπρεπε να διαπραγματευτεί απειλώντας πως θα καλέσει στην αστυνομία ή πως πρέπει να πιαστούν στα χέρια. Οι επιβάτες-θεατές είναι εκστασιασμένοι από το θέαμα. Μια παρέα τριών φοιτητών πάτησε το κουμπί στάσης για να δουν από κοντά την σκηνή. Το ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο ανοίγει τις πόρτες του, μια σταγόνα αέρα πότισε τον ιδρώτα των επιβατών. Ένα ρωμαϊκό θέαμα βίας εστέφθη με επιτυχία. (Πόσο αποτυχημένοι είμαστε όλοι για να ψυχαγωγούμαστε μ΄ έναν καβγά στους δρόμους;)
