Η σχέση μου με την κωμωδία είναι διαταραγμένη, ειδικά όταν βρίσκομαι στο πρώτο βαγόνι.
Μια νωχελική Παρασκευή του Μάρτη, είμαι συνεπιβάτης με τους «Ηλίθιους» του Neil Simon. Άθελά μου ακούω ένα διάλογο που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε την τύχη των έργων του στο Broadway:
-Όλα είναι μες το μυαλό. Πήγα στην Πολυκλινική και με 15 ευρώ που έδωσα θεραπεύτηκα από το κάπνισμα. Σε παίρνουν από το τηλέφωνο, σου κάνουν ερωτήσεις και θεραπεύεσαι. Στην αρχή ξέρεις, δύσπνοια και εμετοί, αλλά μετά ούτε που το σκέφτεσαι. Δύο χρόνια δεν το έχω βάλει στο στόμα μου.
-Αλήθεια;
-15 ευρώ και θεραπεύτηκες!
-Να τα δώσω τότε.
-Δεν καπνίζω, δεν κάνω σεξ…
-Α δεν κάνεις; Εκείνος που είχες;
-Να πάει στο διάολο! Με άφησε για άλλη. Τώρα δεν κάνω σεξ και δε θέλω κανέναν. Τι να τον κάνω;
-Αυτό να μου πεις! Εγώ κάνω. Θυμάσαι τότε που κολλούσαμε τα χαρτιά για τη Φιλοζωική;
-Θυμάμαι, πως δεν θυμάμαι.
-Τότε τον γνώρισα και τώρα κάνουμε σεξ.
-Δηλαδή έχετε σχέση;
-Έχουμε και κάνουμε διάφορα.
(Κατά λάθος κλείνει το κινητό της φίλης της)
-Ωχ! Δε μου ανοίγει το pin! Ωχ! Το χάλασα! Το δικό σου είναι!
-Το δικό μου είναι; Δεν πειράζει.
(Πληκτρολογεί το pin και λειτουργεί ξανά)
-Φτιάχτηκε, φτιάχτηκε! (Γελάνε ακατάπαυστα)
