Πολλές φορές, έχω μιλήσει με αισιοδοξία, αλλά αυτή η ιστορία νομίζω μας πάει χρόνια πίσω σαν ανθρώπους.
Σε μια διένεξη για την αξιοποίηση ενός καθίσματος στο λεωφορείο από έναν κύριο (το κάθισμα είχε τις τσάντες μιας άλλης κυρίας), τα ξενοφοβικά αισθήματα της πλειοψηφίας του επιβατικού κοινού ήρθαν στην επιφάνεια. Μια άλλη κυρία που είδε το περιστατικό της διένεξης κι είχε έτοιμο το φασιστικό-προσβλητικό-κοινωνικά παραβατικό λογύδριο της, είπε:
«Κυρία, μην τον αφήσεις να κάτσει στη θέση που έχεις τις τσάντες σου και πρόσεξε τις καλά. Είναι γύφτος! Ποιο είναι το όνομά σου; (Εκείνος δεν απαντάει) Δεν απαντάει γιατί δεν έχει όνομα. Οι γύφτοι δεν είναι ξένοι, δεν έχουν καν όνομα. Τον έχω προσέξει πολλές φορές και πάντα μου δημιουργεί πρόβλημα. Κατέβα ρε από το λεωφορείο να μη σε βλέπω (εκείνος κάνει να υπερασπιστεί τον εαυτό του λέγοντας πως μιλάει ευγενικά και θέλει απλώς να κάτσει). Κατέβα ρε κάτω! (Εκείνος κατεβαίνει στην επόμενη στάση) Τον έχω άχτι τον άτιμο! Ξέρεις τι θέλουν αυτοί; Ένα γερό χέρι ξύλο. Την επόμενη φορά που θα τον δω στο υπόσχομαι θα τον στείλω στο νοσοκομείο και για τις δυο μας. Τους δίνεις ένα χέρι ξύλο και σταματούν να το παίζουν παλικαράδες. Μην τον φοβάσαι τον γύφτο, δείρτον!»
Λυπάμαι πραγματικά που δεν είπα τίποτα σε αυτή τη γυναίκα. Μπορεί τώρα εγώ ή εσείς να την σχολιάζουμε, αλλά η ουσιαστική αντίδραση σε τέτοια περιστατικά είναι να επεμβαίνεις επί τόπου ψύχραιμα και να μην αφήνεις τη λεκτική βία να μετατρέπεται όταν δεν είσαι παρών σε σωματική.
