Στο τρένο, σε κάποιο από τα πρώτα δρομολόγια. Ένας άντρας γύρω στα 45 και μια γηραιότερη κυρία –γεμάτη κοσμήματα και μαλλί κομμωτηρίου- συζητούν για το προσφυγικό στην Ελλάδα με ιδιαίτερη ρατσιστική θέρμη.
-Τους έχουν στεγάσει στον Πειραιά και τους ταΐζουν. Που θα πάει αυτή η κατάσταση;
-Εγώ σου λέω, δεν είναι όλοι στο ίδιο σακί, αλλά πρέπει να προσέχουμε.
-Λες, ε;
-Δουλεύω στο γραφείο κοινωνικής μέριμνας. Από μέσα περνούν όλοι αυτοί κι έχω να σου πω ότι πολλοί είναι οπορτουνιστές (με συγχωρείς, αλλά οι Έλληνες ποτέ δεν ήμασταν οπορτουνιστές;) και θέλουν να κερδίσουν το επίδομα και τη σίτιση χωρίς να το χρειάζονται. Μας εκμεταλλεύονται.
-Και μη χειρότερα! Ένας από αυτούς να είναι φονιάς, θα μας σκοτώσει όλους.
-Γιατί να μας σκοτώσει; Τον ταΐζουμε και τον ντύνουμε τσάμπα.
-Βολεύτηκαν!
-Θα έρθουν κι άλλοι! Μετά την Αμυγδαλέζα και τη Μαλακάσα να δεις που θ΄ανοίξουμε κι άλλο προσφυγώνα.
-Πάλι καλά, εμείς στον Άγιο Στέφανο δεν έχουμε από δαύτους.
-Φτάσαμε Αθήνα!
-Να κατέβουμε! Θα τα πούμε!
(Μου προκαλεί πραγματική έκπληξη πως πια μιλούν όλοι τόσο απροκάλυπτα για τις ρατσιστικές/εξτρεμιστικές τους απόψεις στα ΜΜΜ. Ποια θα είναι η συνέχεια;)
