Τι πιο ασφαλές, τι πιο σίγουρο από το να επιλέξεις να γυρίσεις πίσω σε έναν πρώην σου; Πόσο μάλλον όταν γνωρίζεις πως δεν έχει προχωρήσει στην ζωή του και πως ακόμη τρέφει κάποια συναισθήματα για σένα, πως δεν σε έχει ξεχάσει.
Προσπαθείς αρχικά να του υπενθυμίσεις την παρουσία σου, είτε με κάποιο like στο Facebook, είτε με μία καρδούλα στο Instagram και έτσι μπαίνεις από το πουθενά ξανά στην ζωή του. Του βάζεις υποψίες, του δημιουργείς σκέψεις -αυτό ακριβώς που ήθελες- και να΄το το μηνυματάκι από εσένα για να δεις τι κάνει. «Αν σε ενδιέφερε πραγματικά τι κάνω, να ήσουν εδώ μαζί μου», έπρεπε να είναι η απαντηση που θα λάβεις.
Τι τα θέλεις τα πισωγυρίσματα; Έσυ δεν ήσουν αυτή που έλεγες πως όταν κάτι τελείωνει ανήκει στο παρελθόν; Πως δεν είναι σοφό να επιστρέφουμε σε μια σελίδα όταν εχουμε τελείωσει το βιβλίο; Γιατί, λοιπόν, περιπλέκεις έτσι τα πράγματα;
Φυσικά η απάντηση που λαμβάνεις δεν ειναι αυτή που σου αξίζει, διότι ο άλλωτε άνθρωπός σου, πιάνεται εξαπίνης και καθώς δεν σε έχει ξεπεράσει, αρπάζει την «ευκαιρία» να σου μιλήσει. Ενώ λέτε τα νέα σας, νιώθεις το κλίμα να ξαναθερμαίνεται, η οικειότητα που υπήρχε κάποτε, δηλώνει και τώρα βροντερά «παρούσα».
Κανονίζετε εν τέλη να συναντηθείτε και να΄σαι εσύ, δύο ώρες πριν το πολυπόθητο ραντεβού της επανασύνδεσης, να αναλογίζεσαι τι πας να κάνεις! Είναι αυτό που πραγματικά ήθελες ή μήπως σε μια στιγμή αδυναμίας θέλησες απλώς να επιβεβαιωθείς και έπειτα η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο σου;
Δευτερες σκέψεις σου ταλανίζουν το μυαλό και φοβάσαι πως πρόκειται να κάνεις ενα μεγάλο λάθος. Να σου πω όμως κάτι; Από την στιγμή που το θέλεις εσύ και προφανώς το θέλει κι αυτός, δεν είναι λάθος! Εξάλλου, το λάθος δεν ειναι η άλλη όψη του σωστού;
Γράφει η Κωνσταντίνα Ζωιτσάκη
