Σπίτι, σχολή, δουλειά, σπίτι. Σπίτι, σχολή, δουλειά, σπίτι. Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Η ζωή μου έχει μπει στον αυτόματο πιλότο με μικρά διαλείμματα κάθε φορά που βγαίνω με φίλους. Το ποτήρι ξεχύλισε μετά την προηγούμενη εξεταστική. Στο ήδη περίεργο πρόγραμμά μου, μπήκε και το διάβασμα. Και με το που μπήκε, ξαναβγήκε. Αλλά εγώ εκεί. Συνέχιζα την ίδια ζωή που είχα πριν.
Οι φίλοι μου ήταν το ξυπνητήρι μου. Με παρακίνησαν να σταματήσω να ζω σαν γιαγιά στα 20κάτι μου. «Ένα ταξίδι μπορεί να τα αλλάξει όλα» μου είπαν. Και έτσι, το αποφάσισα. «Θα κάνω το ταξίδι των ονείρων μου» είπα και χτύπησα το χέρι στο τραπέζι. «Κωνσταντινούπολη σου έρχομαι»!
Η Κωνσταντινούπολη είναι το σταυροδρόμι που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία. Είναι η πόλη που ενώνονται όλοι οι πολιτισμοί, χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα της και τα δικά της πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Είναι η πόλη των έντονων γεύσεων και των μπαχαρικών. Είναι η πόλη που αποπνέει ένα ρομαντισμό ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν πάει ακόμα. Είναι η πόλη που επιστρέφει δυναμικά και κερδίζει ξανά τη θέση της στους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς για όλες τις εποχές. Πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις στην Κωνσταντινούπολη.
Δεν χρειαζόταν να το σκεφτώ άλλο. Παροπλίστηκα με διάθεση εξερεύνησης και έψαξα για εισιτήρια και διαμονή. Το 18-24 μου έδωσε την πιο οικονομική λύση και για τα δυο τσαμπούκ, γρήγορα δηλαδή, αλλά ήθελα να σας δείξω τις γνώσεις μου στην τουρκική γλώσσα. Πήρα την παρέα μου και πήγα. Μέχρι να πούμε κύμινο, το μυρίζαμε στην ατμόσφαιρα. Η μαγεία του πολιτισμού ήταν διάχυτη στον αέρα.
Στο δρόμο περνούσαν κόκκινα γραφικά τραμ. Παιδιά που δεν ήθελαν να πληρώσουν εισιτήριο, κρέμονταν από πάνω τους. Περπατήσαμε στη γέφυρα του Γαλατά, όπου παρατηρήσαμε τους δεκάδες ψαράδες που προσπαθούσαν να πιάσουν «τη χρυσή ψαριά» από τα νερά του Βοσπόρου. Πήγαμε στην Misir Carsisi, την Αγορά των μπαχαρικών, όπου είδαμε τεράστιες πυραμίδες με μπαχαρικά σε έντονα χρώματα. Το ένα άρωμα μπερδευόταν με το άλλο με ένα μοναδικό τρόπο. Επισκεφτήκαμε το Kapalı Çarşı (Μεγάλο Παζάρι) με τα χιλιάδες μαγαζάκια, στα οποία βρήκαμε τα πράγματα που θα πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα για να μας θυμίζει το ταξίδι μας στην Πόλη. Ήπιαμε τσάι με γεύση μήλο σερβιρισμένο σε τσίγκινο δισκάκι και κάναμε ναργιλέ σε καφενεδάκια. Περιπλανηθήκαμε στα στενάκια και χαθήκαμε χωρίς να μας νοιάζει. Φάγαμε Lahmacun, Çiğ Köfte που θα πει «ωμός κεφτές», αλλά δεν είναι, hamsi που είναι τηγανητά πεντανόστιμα ψαράκια και για κλείσιμο μπακλαβά με φιστίκι.
Και αφού ζήσαμε την παράδοση όσο καλύτερα μπορούσαμε, βγήκαμε το βράδυ και γνωρίσαμε και την νεανική πλευρά της. Έπρεπε άλλωστε να γιορτάσουμε το τέλος της εξεταστικής και την αρχή της νέας μας ζωής. Σίγουρα θα χαρακτήριζα την Κωνσταντινούπολη ως την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, αν δεν άνηκε αυτή η έκφραση στη Νέα Υόρκη. Έχει αμέτρητα μπαράκια με μουσική για όλα τα γούστα. Και ήθελα να πάω σε όλα! Την επόμενη μέρα κάναμε ατμόλουτρο σε ένα από τα παραδοσιακά χαμάμ και νιώσαμε πραγματικά σαν σουλτάνοι. Με έκανε να ξεχάσω βαθμούς, πτυχιά και καθηγητές.
Η Κωνσταντινούπολη έχει αξιοθέατα με τη σέσουλα. Η Αγία Σοφιά, το Μπλε Τζαμί, το Παλάτι Topkapi, ο Πύργος του Γαλατά και το εντυπωσιακό ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε ήταν μερικά από αυτά που επισκεφτήκαμε και σίγουρα μας μάγεψαν. Μια βόλτα στα Πριγκηπονήσια, μας έκανε να νιώσουμε λες και μπήκαμε σε ένα παραμύθι, όπου δεν υπάρχουν αυτοκίνητα και συγκοινωνίες, ούτε γιαγιάδες να φωνάζουν για τη θέση που τους “κλέψαμε”. Άμαξες και ποδήλατα είναι τα μέσα μεταφοράς τους.
Η Κωνσταντινούπολη με τάισε, με διασκέδασε, μου άνοιξε τους ορίζοντες, μου έμαθε πράγματα, μα πάνω από όλα με μάγεψε. Δεν είναι απλώς ένα ταξίδι. Είναι μια εμπειρία ζωής. Ίσως ισχύει αυτό που λένε, ότι θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά των Ελλήνων.
