O Quentin Tarantino είναι ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες και σεναριογράφους του 21ου αιώνα με συνολικά 4 υποψηφιότητες Όσκαρ και 2 νίκες. Το θρυλικό Pulp Fiction, το επικό Django Unchained και η φιλμογραφία του συλλήβδην έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου χωρίς αμφιβολία.
Παρακάτω , λοιπόν, θα πραγματοποιήσω μια αναδρομή στην κινηματογραφική του καριέρα :
1: Η πρώτη κινηματογραφική του απόπειρα, το My Best Friend’s Birthday (1987) με τον Ταραντίνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο δεν απέσπασε τις καλύτερες κριτικές, αλλά δεν το έχω δει για να εκφέρω άποψη. Η ταινία πραγματεύεται το πάρτυ ενός ατόμου, ο φίλος του οποίου φροντίζει ώστε να του μείνει αξέχαστο.
2: Η δεύτερη ταινία του, το Reservoir Dogs(1992) αρχίζει σιγά σιγά να φανερώνει το ταλέντο του Ταραντίνο. Με λιγότερους από 5 βασικούς ηθοποιούς, δυνατό cast (Harvey Keitel, Tim Roth, Steve Buscemi κ.ο.κ.), πολύ χαμηλό budget, εξαιρετικές ερμηνείες και φυσικά την καθοδήγηση του Ταραντίνο δημιουργήθηκε μια ταινία που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από την πλειοψηφία των σινεφίλ και όχι μόνο.
Πρόκειται για μια ομάδα κακοποιών που πραγματοποιούν ληστεία σε μια τράπεζα, η οποία εν τέλει δεν πηγαίνει καλά. Σίγουρα αποτελεί ένα από τα καλύτερα έργα σε στυλ θεατρικής παράστασης και μάλιστα γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο τον Ταραντίνο όταν ήταν μόλις 29 χρονών.
3: Τρίτη του ταινία είναι το μοναδικό Pulp Fiction(1994), 1 από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το μεγαλοφυές σενάριο της (Απλουστευμένα αφορά την εμπλοκή ατόμων σε περιστατικά βίας και εγκλήματος), ο επικός ρόλος της Uma Thurman ως μια μελαγχολική γυναίκα ενός μαφιόζου , οι εξαιρετικές ερμηνείες των Samuel L.Jackson, John Travolta και Bruce Willis, το Soundrack που άφησε εποχή (Misirlou, Girl you’ll be a woman too) διαλεγμένο από τον ίδιο τον Ταραντίνο και η δυναμική αύρα της ταινίας την καθιστούν ως το καλύτερο δράμα της δεκαετίας τους ’90. Απέσπασε συνολικά 7 υποψηφιότητες Όσκαρ αποδεικνύοντας έμπρακτα πως ο Q.Tarantino έχει μέλλον στον κινηματογράφο και μάλιστα αρκετά ελπιδοφόρο.
4: Επόμενη ταινία , που προβλήθηκε 1 χρόνο μετά, είναι η Jackie Brown (1995) με πρωταγωνιστές της Pam Grier και τον Samuel L.Jackson. Το σενάριο είναι αρκετά απλό: Μια αεροσυνοδός μπλέκει με παράνομους για να προσκομίσει κέρδη. Η σκηνοθεσία του Ταραντίνο είναι διακριτή με τις κοφτές σκηνές και τους δυναμικούς χαρακτήρες, αλλά δεν διαθέτει την δυναμική των υπόλοιπων ταινιών του. Είναι ένα καλό δράμα αλλά όχι αξιομνημόνευτο.
5: Μετά από μια μικρή αποχή 6 χρόνων, το 2003-2004 προβλήθηκαν τα Kill Bill (Volume 1 και Vol. 2) με πρωταγωνιστές την Uma Thurman και τον David Carradin. Το σενάριο είναι πασίγνωστο στον χώρο του κινηματογράφου: Μια Νύφη ξυπνά μετά από κόμμα και συνειδητοποιεί πως η πρώην ομάδα της την πρόδωσε και το παιδί που κυοφορούσε αποβλήθηκε.Έτσι γεμάτη θυμό, απογοήτευση και λύπη επιστρέφει για να τους εκδικηθεί. Το αίμα είναι διάχυτο, οι σκηνές βίας επίσης με αποτέλεσμα να παραγκωνιστεί το σενάριο. Αυτό ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός πως οι σκηνοθετημένες και γραμμένες σκηνές βίας από τον Ταραντίνο είναι αφοπλιστικές, γεμάτες ένταση και άκρως διασκεδαστικές. Το τέλος είναι λυτρωτικό και η εξέλιξη της πλοκής έχει μια συνοχή. Θα την συνιστούσα σε λάτρεις των παλιών ταινιών kung fu.
6: Το 2007 ο Ταραντίνο με την ταινία Death Proof, τόλμησε κάτι διαφορετικό και δημιούργησε μια ταινία πιο chick flick, με φεμινιστικό χαρακτήρα. Πραγματεύεται έναν stalker που χρησιμοποιεί το ‘’Death Proof ‘’ αμάξι του για να σκοτώσει κοπέλες. Η ταινία αυτή είναι αξιόλογη, πρωτότυπη και ελκυστική για 4 λόγους : Πρωταγωνιστές είναι εντυπωσιακές badass γυναίκες και ο Kurt Russel σε μια ιδιαίτερη και πετυχημένη κατανομή ρόλων, το Soundrack είναι αξιομνημόνευτό (Down in Mexico),έχει Lap Dance χορό σε μια πολύ καλή εκδοχή και η σκηνοθεσία θυμίζει καουμπόικες ταινίες της δεκαετίας του 80’. Τους πιο απαιτητικούς ίσως να τους κουράσουν τα πρώτα 40 λεπτά που αφιερώνονται στην παρουσίαση των χαρακτήρων.
7: Το 2009 με την 8η του ταινία, το Inglourious Basterds ο Ταραντίνο έχει πλέον κατασταλάξει το κινηματογραφικό του προφίλ προβάλλοντας μια εξαιρετική ταινία με τον Brad Pitt και τον Christoph Waltz σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το σενάριο είναι πιο mainstream καθώς περιγράφει την δράση των Ναζί στην Γαλλία κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και την δράση μιας αντιρατσιστικής ομάδας Εβραίων. Στην ταινία βλέπουμε εκδικητικούς χαρακτήρες να υπερασπίζονται το δίκιο τους, μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Christoph Waltz, έντονα χρώματα, σκηνές βίες που λυτρώνουν και φυσικά το καλύτερο τέλος σε ταινία με Ναζί. Πραγματικά σπεύσετε να την δείτε , θα παραμείνει ανεξίτηλη στην μνήμη σας.
8: Η τελευταία ταινία του Ταραντίνο, το Django Unchained (2012) είναι φαινομενική. Μιλά για έναν Γερμανό Bounty Hunter που προσλαμβάνει ως βοηθό του έναν Νέγρο, τον Django. Η ταινία διαδραματίζεται στο Μισισίπη και αποτυπώνει τις προσπάθειες των δύο χαρακτήρων να πάρουν την γυναίκα του Django από έναν στυγνό ιδιοκτήτη φυτείας ( Leonardo Di Caprio).
Διαθέτει πληθώρα από συγκινητικές σκηνές , τα συναισθήματα των ηρώων εκφράζονται με πάθος και οι χαρακτήρες παρουσιάζονται εναργέστερα μέσα από την απρόβλεπτη εξέλιξη της πλοκής. Είναι σκληρή ταινία και προορίζεται για θεατές με σκληρό στομάχι. Ωστόσο ότι έχει να κάνει με την ταινία είναι ποιοτικό και μεγαλοφυές. Ενώ περιμένεις μια mainstream ταινία με αίμα, εκπλήσσεσαι από την τελειότητα και την πρωτοτυπία του σεναρίου, της κατανομής των ρόλων και της μουσικής.
Αξιοσημείωτη είναι και η ταινία: Ιλιγγιώδης Ταχύτητα (Τrue Romance, 1993), της οποίας ανέλαβε μόνο το σενάριο και η «αδελφική» ταινία του Death Proof, το GrindHouse (1997) του συνεργάτη και φίλου του Robert Rodriguez.
Tέλος, αναμένω με ανυπομονησία το Hateful Eight που θα προβληθεί τον Ιανουάριο του 2016 στην Αμερική.
Γράφει η Στέλλα Μιχαλοπούλου
Pingback: Κινηματογράφος : Οι πρεμιέρες της εβδομάδας! - Mystudentpass.gr