Βρήκα σε εσένα την αγάπη που δε μου έδωσαν οι άνθρωποι. Φίλε μου καλέ και πολύτιμε, θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα που σε βρήκα πληγωμένο στο δρόμο. Τα ματάκια σου ήταν γεμάτα παράπονο και στο σώμα σου αποτυπωνόταν η κακία μερικών ανθρώπων. Εκείνες οι πληγές σου ανέδειξαν τη μικροψυχία τους που ξέσπασε επάνω στο κορμί σου. Πώς σε είχαν χτυπήσει έτσι;
Από εκείνη την ημέρα σε φρόντιζα, ενδιαφέρθηκα για την περιποίησή σου, προσπάθησα να επουλώσω τις πληγές σου. Από εκείνη τη στιγμή, γίναμε αχώριστοι. Έγινες ο φιλαράκος μου, η καλύτερή μου συντροφιά. Γυρνούσα στο σπίτι και με περίμενες γεμάτος λαχτάρα, ξεχυνόσουν στην αγκαλιά μου, λες και είχες να με δεις χρόνια ολόκληρα. Ακόμα και αν δεν είχες φωνή ανθρώπου, ήξερα ότι με καταλάβαινες. Ένοιωθες τα άγχη μου, τις αγωνίες μου, ερχόσουν και κούρνιαζες κοντά μου όταν έβλεπες τις στεναχώριες να με γονατίζουν.
Όταν δεν πίστευα στους ανθρώπους εσύ ήσουν εκεί, έτοιμος να μου δώσεις όλη την τρυφερότητά σου. Ερχόσουν και κοιμόσουν δίπλα μου για να είμαι πιο ήρεμος τα βράδια. Πόσα πράγματα, αλήθεια, σου έχω εξομολογηθεί! Και ας μην είχες φωνή να αποκριθείς, εγώ ήξερα ότι με καταλαβαίνεις.
Προσπάθησα να είμαι ο άνθρωπος που πιστεύεις ότι είμαι. Συγγνώμη για εκείνες τις φορές που παραμελούσα και δε σου έδειχνα αγάπη. Ήμουν πνιγμένος, ξεχνιόμουν από τις σκοτούρες μου. Σε ευχαριστώ γιατί ακόμα και τότε δε σταμάτησες να πιστεύεις σε μένα, στην κακή μου πλευρά, ακόμα και τη στιγμή που διέκρινα την πίκρα στα μάτια σου. Μέσα από εσένα άρχισα να πιστεύω στην αγάπη που βρίσκεται γύρω μου, στην ομορφιά που κρύβεται στις άσχημες μέρες, στο φως όταν όλα γύρω μου είναι μαύρα και σκοτεινά.
Φίλε μου αληθινέ, να ήξερες πόσο σπουδαίος είσαι για μένα! Πόση συντροφιά μου κρατούσες όταν χανόμουν μέσα στη μοναξιά μου, όταν κρυβόμουν από όλους και από όλα. Σε ευχαριστώ καλέ μου, μονάκριβέ μου φίλε και συνοδοιπόρε μου στο διάβα της ζωής.
Με αγάπη, ο ιδιοκτήτης σου.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
