Από τότε που μπήκες στην εφηβεία κι έκτοτε, οι μικροκαυγάδες με τους γονείς σου μετατράπηκαν σε κάτι που θυμίζει λίγο-πολύ εμφύλιο πόλεμο μες στο σπίτι. Λίγο η έκρηξη των ορμονών σου, λίγο να πέρασαν μια δύσκολη μέρα εκείνοι, δε θέλει και πολύ για να αρχίσουν τα όργανα. Από το να μη φορέσεις ζακέτα τον Ιούνιο μέχρι την ανάλυση για το τι διάολο θα κάνεις με τη ζωή σου, οι αιτίες είναι πάμπολλες και δε βαριέστε να επινοείτε καινούργιες. Το συναίσθημα όμως που σου αφήνουν τις περισσότερες – αν όχι όλες – τις φορές οι καυγάδες αυτοί, είναι το ίδιο. Γιατί δε με καταλαβαίνουν;
Βάφτισέ το «χάσμα γενεών», βάφτισέ το όπως θες. Οι γονείς σου δε θα καταλάβουν ποτέ, μα ποτέ, το πώς ακριβώς αισθάνεσαι. Όπως, αντίστοιχα, δε θα καταλάβεις κι εσύ πώς είναι το να μεγαλώνεις ένα παιδί σαν και του λόγου σου τον 21ο αιώνα. Μπορεί εσένα το όνειρό σου να είναι το να γίνεις παγκοσμίου φήμης επαγγελματίας στο παρκούρ, αλλά για τη μητέρα σου είσαι ένας τρελός που χοροπηδάει από ταράτσα σε ταράτσα. Τι κι αν εσένα δε σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο; Ούτε το να μπεις στο πανεπιστήμιο ούτε το να βρεις μια «σοβαρή» – κατά τη γνώμη των γονιών σου πάντα – δουλειά. Έλα, όμως που ούτε να το ακούσουν αυτό δε θέλουν. Μεταξύ μας, πόσες φορές σκέφτηκες να τα μαζέψεις και να φύγεις; Πολλές. Αλλά να πας πού;
Όπως το να χειριστούν ένα smartphone έμοιαζε (ή μοιάζει ακόμη) στους δικούς σου με πυρηνική φυσική, έτσι ακριβώς μοιάζει και το μυαλό ενός νέου. Όχι, δε γεννήθηκαν ενήλικες, ούτε ήρθε κάποιος διαβολικός επιστήμονας και τους αφαίρεσε κάθε ανάμνηση από τη δική τους εφηβεία ή φοιτητική ζωή. Κι αυτοί υπήρξαν σαν κι εσένα. Με τα δικά τους τρελά όνειρα και τις επαναστατικές τους ιδέες. Με καθόλου όρεξη για διάβασμα και πολλούς τσακωμούς με τους δικούς τους γονείς. Μεγάλωσαν όμως, άλλαξε ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή σε ορισμένα θέματα και προπάντων άλλαξε η εποχή. Είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι φοιτητής σήμερα και διαφορετικό να είσαι πριν 30 χρόνια. Όσο πεπεισμένος κι αν είσαι, λοιπόν, ότι έχεις όλο τα δίκια του κόσμου, δεν τα έχεις. Αλλά ούτε κι οι δικοί σου. Το να μπορείς να συζητήσεις ήρεμα μαζί τους, όμως, χωρίς να βγάζετε όπλα, είναι ένδειξη του ότι ωριμάζεις. Κι ας μην πετυχαίνει πάντοτε.
