Υπάρχουν δύο είδη φιλανθρωπίας: αυτή που σου φωνάζει σαν κράχτης σε ταβέρνα και προκαλεί λερώνοντας το ίδιο της το όνομα και εκείνη η άλλη που σκύβει το κεφάλι και στα κλεφτά προσφέρει χειροπιαστά στον συνάνθρωπο.
Πρόσφατα ανακάλυψα ότι γίνονται ακόμη προσπάθειες να διατηρηθεί το δεύτερο αυτό είδος φιλανθρωπίας. Ανάμεσα στα χρώματα των γκράφιτι και τα συνθήματα με τους διακαείς πόθους, υπάρχουν οι λεγόμενοι «Τοίχοι καλοσύνης». Με άλλα λόγια, κρεμάστρες στις οποίες έχεις τη δυνατότητα να αφήσεις σακούλες με ότι σου περισσεύει ή ότι θεωρείς απαραίτητο για τον άλλο που δεν στάθηκε τόσο τυχερός όσο εσύ. Η δράση αυτή καλύπτεται στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, με πολλαπλά παραρτήματα-κρεμάστρες σε κάθε πόλη. Σκοπός όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό είναι το «αγαπάτε αλλήλοις» στην ουσία του πράγματος όμως, και το πιο βασικό: χωρίς διαφήμιση.
Καταλαβαίνω ότι ζούμε σε μία εποχή όπου όλα είναι μάρκετινγκ, διαφήμιση και ανθρώπους που στο άκουσμα της λέξης «λεφτά» γυρίζουν τα μάτια όπως ο Σκρουτζ, αλλά πιστεύω ότι μια τέτοια βλέψη μιαίνει την έννοια της φιλανθρωπίας. Το καταλαβαίνεις και εσύ νομίζω, άλλη φιλανθρωπία κάνει εκείνος που δίνει αίμα ή εκείνη που κόβει τα μαλλιά της με σκοπό να τα χαρίσει σε κάποιο άλλο κορίτσι με καρκίνο και μετά ανεβάζει μια ευτυχισμένη φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλη, η κοπέλα που βιαστικά, μην τη δουν τα ξένα μάτια, αφήνει τη σακούλα και εξαφανίζεται. Ήσυχα. Σεμνά. Δε θέλει να ξέρουν ότι ανησυχεί για αυτούς που πονάνε, κρυώνουν ή πεινάνε. Οι άνθρωποι όμως που απλώνουν με το ένα χέρι να δώσουν αίμα/τρίχες/σακούλες και με το άλλο κρατάνε το κινητό, έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την αυτοπροβολή. Και αυτό είναι εγωιστικό.
Τι θέλεις; Να πιστέψουν οι ακόλουθοι σου στο ίνσταγκραμ ότι εκτός από όμορφος-ψαγμένος-καλλιεργημένος, έχεις τώρα και την ταμπέλα του «καλού ανθρώπου»; Μα, συγχώρησε με, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις οι μόνοι που χρήζουν δημοσιότητας είναι αυτοί που σου απλώνουν το χέρι. Αυτοί που όλοι τους προσπερνάμε ή τους αρνιούμαστε το πενηντάλεπτο, ενώ εμείς απολαμβάνουμε ένα δροσερό ποτό.
Καταλαβαίνω επίσης ότι το συναίσθημα ότι κάνεις κάτι για τον άλλο είναι από τα πιο ικανοποιητικά, ίσως από τα πιο ουσιώδη δώρα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι΄αυτό σου λέω: Κράτα το για εσένα. Σκέψου αλτρουιστικά και όχι με βάση τη μηχανή των likes.
Για όσους ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν τις κρεμάστρες για τους συνανθρώπους μας που μόνο από αυτές ντύνονται και τρώνε, μπορούν να ψάξουν τις σελίδες των «τοίχων καλοσύνης» στα Facebook. Για εκείνα τα αθλητικά σου που δε φοράς και ήρθε η ώρα να τα δώσεις στο παιδάκι που περπατάει ξυπόλητο. Ή για το πιάτο σπανακόρυζο της κυρίας Καίτης που έχει ξεμείνει στο ψυγείο.
Άλλωστε, «Η ανθρώπινη ύπαρξη στεφανώνεται με την προσφορά στον άλλο.» -Θ.Παπακωνσταντίνου
