Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε την ταινία «Three Billboards outside Ebbing, Missouri» που χάρισε το Όσκαρ στην Frances McDormand, αλλά σίγουρα έχετε ακούσει πολλά σχόλια. Αυτό λοιπόν είναι το δικό μου.
Mini story πριν ξεκινήσουμε: Η Mildred Hayes είναι η μητέρα μίας κοπέλας που βιάστηκε και δολοφονήθηκε. Έξι μήνες μετά το θάνατο της δεν έχει γίνει καμία σύλληψη και η μητέρα της αποφασίζει να θυμίσει στην αστυνομία την υποχρέωσή της να ερευνήσει το φόνο μέσω τριών πινακίδων που «κράζουν» τον αρχηγό.
Γιατί όμως η ταινία κέρδισε τόσο καλές κριτικές; Καταρχάς δεν αμφισβητεί κανείς την ερμηνεία της πληγωμένης εσωτερικά, αλλά σκληρής εξωτερικά μητέρας. Είναι μία ερμηνεία φωτιά και άξιζε το όσκαρ Α΄Γυναικείου με το παραπάνω. Αλλά είναι τελικά μία ταινία που περνάει δίκαια και ηθικά μηνύματα; Ναι μεν, αλλά όχι.
Η μετάλλαξη του κακού και ρατσιστή αστυνόμου, αφού πρώτα κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, ήταν πράγματι αυτό που περιμέναμε σε όλη την ταινία. Αλλά όχι, δεν μπορείς να παίρνεις το νόμο στα χέρια σου και να καις το αστυνομικό τμήμα, επειδή κάποιος σου έκαψε τις πινακίδες. Όχι, δεν μπορείς να τραυματίζεις τον οδοντίατρο (όσο και αν το θες κάποιες φορές), απλά επειδή σου έκανε μία καταγγελία.Όχι, δεν μπορείς να βρίζεις και να πίνεις μπροστά στο παιδί σου, όσες πίκρες και αν έχεις. Και δυστυχώς πολλά ακόμα όχι…
Βέβαια πρέπει να πω πως στον τελικό απολογισμό και στην τελευταία σκηνη, η συμφιλίωση δύο σκληρών ανθρώπων και η απόφαση τους να κάνουν τελικά πράξη το δίκιο είναι πράγματι στα θετικά της ταινίας, όπως και το μήνυμα ότι όταν θες κάτι πρέπει να μην πάψεις ποτέ να το διεκδικείς! Αλλά νόμιμα και ηθικά, χωρίς να πληγώνεις όποιον βρέθηκε στο δρόμο σου, απλά επειδή κάποτε πληγώθηκες εσύ!
