Κάποτε γνώρισα κάποιον που άξιζε πολλά. Αγαπούσε τόσο πολύ αυτό που έκανε που είχε αφιερώσει όλη του την ζωή σε αυτό. Και πάλευε συνέχεια για να διατηρήσει τα κεκτημένα του. Πάλευε πολύ για να έχει μια θέση στο δικό του όνειρο. Και στερήθηκε πολλά για να διατηρήσει την δική του θέση στο Ήλιο. Στερήθηκε προσωπικό χρόνο, φίλους και κάθε τι που ο καθένας από εμάς φοβάται να χάσει. Τόσο πολύ το ήθελε που προκάλεσε πανικό σε αυτούς που δεν μπορούσαν να τον φτάσουν και χωρίς να το καταλάβει του έκοψαν τα φτερά του. Και πληγωμένος έπεσε και έμεινε μόνος. Μόνος να μετράει αυτούς που τώρα έφευγαν από κοντά του βλέποντας το όνειρο, που τόσα στερήθηκε για αυτό να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από κοντά του. Και τότε κατάλαβε πως ο κόσμος πολλές φορές φοβάται και τους ηττημένους και την δύναμη που αποκτούν, γιατί είναι προσηλωμένοι στο όνειρο τους. Και δειλά δειλά σηκώθηκε και γιάτρεψε τις πληγές του και πάλεψε ξανά. Γιατί αυτό ήξερε να κάνει μια ζωή, να παλεύει. Και κατάφερε να γίνει από ηττημένος νικητής. Ίσως πιο πολύ από την πρώτη φορά, γιατί δεν νίκησε μόνο αυτούς που δεν ήθελαν να τον βλέπουν να πετάει, αλλά και τους ίδιους τους φόβους του.
