Φοβάμαι κάθε φορά που πέφτω. Φοβάμαι αυτή την αίσθηση που ανοίγει η γη και σε καταπίνει, ενώ μάταια προσπαθείς να κρατηθείς όρθια. Αυτό το μούδιασμα που με κάνει να παγώνω ολόκληρη και γεμίζει τα μάτια μου με δάκρυα. Δεν μου αρέσει να κλαίω. Ειδικά όταν με βλέπουν οι άλλοι. Δείχνει αδυναμία μου λέγανε από μικρή και δεν θέλω να πιστεύουν οι άλλοι ότι είμαι αδύναμη. Μήπως είμαι τελικά; Δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Βαρέθηκα να μετράω αποτυχίες και να προσπαθώ για κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Να αγωνίζομαι και να μην το βλέπει κανείς… Και είναι αυτό λύση να παραδεχτώ ότι έχασα; Ούτε αυτό είμαι εγώ. Έμαθα να μην εγκαταλείπω και δεν μου αρέσει να χάνω. Από μικρή θυμάμαι πως τσατιζόμουν όταν έχανα. Θύμωνα και έπαιζα ξανά και ξανά μέχρι να βγω νικήτρια. Και τώρα τι; Έχασα από τον ίδιο μου τον εαυτό; Από τους φόβους μου; Όχι , όχι και πάλι όχι!
