Πόσες φορές δεν έχουμε ρωτήσει τους φίλους μας ή δεν έχουμε αναρωτηθεί οι ίδιοι «Να του/ης στείλω ή να το παίξω αδιάφορος/η;» ή «Να του/ης πω πρώτος/η σε αγαπάω ή ειναι νωρίς για να μην νομίζει οτι είμαι κολλημένος/η μαζί του/ης;» – που στην πραγματικότητα είσαι, αλλά δεν το παραδέχεσαι στον εαυτό σου; Μήπως από φόβο να μην έχεις ανταπόκριση; Ε, και τι πειράζει;
Γιατί να κρατήσουμε μέσα μας μια τόσο ευγενική κουβέντα; Και να μην έχεις ανταπόκριση, ξέρω θα σε πληγώσει, θα κλάψεις αλλά θα περάσει. Έτσι και αλλιώς young (ή yang) είσαι. Θα νιώσεις ελεύθερος απο τα συναισθήματά σου. Τα συναισθήματα εκείνα που δεν θα σε καταπιέζουν πια, ότι δεν είπες όσα ένιωσες, ότι δεν πρόλαβες να εκφράσεις τα συναισθήματά σου για τον άνθρωπο που σε έκανε να νιώσεις «κάτι» μικρό ή το περίεργο αίσθημα στο στομάχι σου. Θα έχεις βγάλει από μέσα σου καλό, και αν όλο αυτό ειναι αληθινό δεν υπάρχει περίπτωση να μην νιώσει κάτι και ο άλλος, έστω κάποιο σαν συναίσθημα.
Όλοι απορούμε γιατί η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο φτωχή και σε αξίες και σε συναισθήματα. Έχουμε κάνει φτωχή την ζωή μας και την κοινωνία μας, από τον φόβο που μας έχει πνίξει και κρυβόμαστε πίσω απο το δαχτυλάκι μας. Ή καλύτερα, στα δάχτυλά μας μετράμε τα συναισθήματα. «Moυ είπες τόσες φορές σ΄αγαπάω ενώ, εγώ σου είπα τρεις φορές περισσότερο, άρα δεν με αγαπάς». Από πότε μπορούμε να μετρήσουμε την αγάπη και τον έρωτα με το σταγονόμετρο; Γιατί κρατάμε το «καλό» τόσο καλά κλειδωμένο μέσα μας και το εκφράζουμε με το στανογονόμετρο, ώστε να μην πληγωθούμε ή μην πληγωθεί ο εγωισμός μας, ενώ στην πρώτη ευκαιρία βγάζουμε το «κακό»;
Έχουμε ξεχάσει ότι χαρά παίρνουμε και όταν έχουμε δώσει αγάπη και συναισθήματα στον αλλον και δεν κρίνεται αυτό με το «Κι εγώ» που θα σου απαντήσει. Να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας την συναισθηματική αλήθεια και να την κάνουμε δώρο ο ένας στο άλλον. Γιατί είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορούν να συμβούν στον πλανήτη, η χαρά του παίρνω και του δίνω ανήκουν σε ανεξάρτητους χώρους στην ψυχή μας και δεν πρέπει να τους μπερδεύουμε. Όπως έλεγα και εγώ όταν ήμουν μικρή, σε άλλο χώρο πάει το φαγητό στο στομάχι και αλλού το γλυκό, έτσι πάντα υπήρχε χώρος για γλυκό, αν και τα δυο είναι εξίσου ωραία!
Σε αυτή τη ζωή θα πληγωθείς και θα ακούσεις πολλά «Δεν σε θέλω», «δεν σε αγαπάω», «Άσε με ήσυχο». Tότε είναι η στιγμή που θα νιώσεις αυτόν τον πόνο στο στομάχι και τα πρώτα δάκρυα θα τρέξουν από τα μάτια σου, αλλά να αφήσουμε αυτά τα δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μας και τα συναισθήματά μας να γεμίζουν την καρδιά μας και την ψυχή μας και ας πετάξουμε στα σκουπίδια τα τεφτέρια και τα σταγονόμετρα και όχι τα συναισθήματά μας από φόβο μην πληγωθούμε. Να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα από όλα με τον εαυτό μας και μετά με τους ανθρώπους γύρω μας, σε ό,τι και αν κάνουμε. Από ενα άγγιγμα μεχρι μια κουβέντα, και σε ό,τι και αν νιώθουμε! Ας θυμόμαστε ολοι:
If you had a friend you knew you’d never see again, what would you say? If you could do one last thing for someone you love, what would it be? Say it, do it. Nothing lasts forever.
Γράφει η Μαρία Μαργαρώνη
