Όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε είτε από καταγραφές εσωτερικές, είτε από γεγονότα, ανασφάλειες. Πολλές φορές μας κληροδοτούνται από την οικογένειά μας, ενώ άλλες από τους κανόνες που ορίζει η εκάστοτε κοινωνία. Μηνύματα τα οποία εδραιώνονται στην ψυχή μας.
Οι ανασφάλειες είναι ένας πολύ γενικός όρος, που όμως εμπεριέχει πολλά ακόμα αναχώματα ως προς την εξέλιξή μας. Εμπεριέχει παγιωμένες και μη μετακινούμενες απόψεις και πεποιθήσεις που μας συνοδεύουν σε όλη την ενήλικη ζωή μας. Όλο αυτό περιβάλλεται από μια ψυχική, νοητική, πνευματική και συναισθηματική δυσκαμψία. Ο συνδυασμός όλων αυτών και η μη εσωτερική «ανασκαφή» μας καθιστά δυστυχείς, ανήμπορους, αγχώδεις, ανταγωνιστικούς.
Κάποιος περαστικός στη ζωή μου, αλλά όχι αμελητέος, ανέφερε κάτι πολύ σωστό: «Οι καταθλιπτικοί ζουν στο παρελθόν, οι αγχώδεις στο μέλλον και οι ευτυχισμένοι στο παρόν». Αυτό όφειλα να το αναφέρω, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, έχοντας μια οποιαδήποτε ανασφάλεια, προσπαθούν να την επιβεβαιώσουν είτε πράττοντας λανθασμένα ( ενώ γνώριζαν το αποτέλεσμα), είτε λειτουργούν βεβιασμένα. Σε κάθε περίπτωση, οδηγούμε τις καταστάσεις στο «τετέλεσται», μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσουμε την ανασφάλεια αυτή που μας βασανίζει.
Για να τονίσουμε το «εγώ» μας, να γυρίσουμε με περηφάνια στην ψυχή μας και να φωνάξουμε «Το ήξερα ότι θα συμβεί!», με αποτέλεσμα να χάνουμε το παρόν, την ουσία και τη χαρά της ζωής. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως αν δεν αναλάβουμε τα ηνία της οντότητας μας, βαδίζουμε προς την ολοκληρωτική εσωτερική καταστροφή. Και δεν υπάρχει πάντα γυρισμός.
Γνωρίζω πως αυτά που γράφω είναι μη ελπιδοφόρα για κάποιους από εμάς, αλλά το δια ταύτα όλων μας είναι αρχικά η εσωτερική ενδοσκόπηση και εν τέλει η αναγνώριση ύπαρξης όλων των των παραπάνω. Συγχαρητήρια, μόλις κάναμε το 50% της ατομικής μας εργασίας.
Η ζωή δεν θέλει μαγικές κινήσεις και καινοτόμα σενάρια. Θέλει προγραμματισμό, εξατομικευμένο ανά «χρήστη». Θέλει βήματα με μεγάλο διασκελισμό έτσι, ώστε να εξελιχτούμε, θέλει αλήθειες προς τον εαυτό μας και διαρκή αναζήτηση. Εγώ, εσύ, όλοι μας, είμαστε τόσο διαφορετικοί και συγχρόνως μοναδικοί. Οι ανασφάλειες πρέπει να καταγραφούν, να επεξεργαστούν και να καταστραφούν.
Πρέπει να προχωράμε μπροστά και όλα αυτά που μας βαραίνουν ή που απλώς μας τα τα φόρτωσαν, να τα πετάμε, όπως θα κάναμε με τα φθαρμένα ρούχα. Όλοι μας αξίζουμε να βιώνουμε την υπέρτατη χαρά της ζωής,να πατάξουμε τα κακώς ψυχικά μας κείμενα και να προχωρήσουμε. Κι αν χρειαστεί, να γυρίσουμε τις ζωές μας τούμπα.
Οι ανασφάλειες δεν χωρούν μέσα μας, κι εμείς πλέον το αναγνωρίζουμε. Ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός μας και έτσι τον πολεμάμε. Καλή μας αρχή!
